Félix Houphouët-Boigny: Różnice pomiędzy wersjami

 

=== Prezydentura ===

Dzierżył w swych rękach dyktatorską władzę do końca życia, prowadząc życie w znacznym przepychu<ref>Simon Sebag Montefiore, ''Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa'', tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, ISBN 9788324715480, s. 257.</ref> oraz stosując ustrój monopartyjny (zaprowadzony w 1960) na czele z jedyną legalnie działającą Partią Demokratyczną Wybrzeża Kości Słoniowej. W polityce zagranicznej występował przeciwko lewicowym rewolucyjnym ruchom afrykańskim<ref>[[Ryszard Kapuściński]], ''Gdyby cała Afryka...'', Agora SA, Warszawa, 2011, ISBN 9788326805264, s. 73.</ref> i był krytykowany przez kontynentalnych przywódców za bliskie stosunki dyplomatyczne z [[RPA]]<ref>Hasło ''Wybrzeże Kości Słoniowej'' w: Wielka Encyklopedia Polonica'', 2000</ref>, które uzasadniał potrzebą dialogu ludności rasy białej i murzyńskiej. Wspólnie z [[Maurice Yaméogo|Maurice'em Yameogo]] - prezydentem Burkina Faso - planował połączenie Burkiny z Wybrzeżem, jednak projekt ten nigdy nie doczekał się realizacji. 25 maja 1963 brał udział w szczycie w Addis Abebie - stolicy Etiopii - powołującym [[OJA|Organizację Jedności Afrykańskiej]] (OJA)<ref>[[Ryszard Kapuściński]], ''Gdyby cała Afryka...'', Agora SA, Warszawa, 2011, ISBN 9788326805264, s. 74.</ref>. Przede wszystkim jednak był wykonawcą polityki ścisłej współpracy z państwami Zachodu (w szczególności z Francją) oraz rozwoju kapitalizmu w kraju, dzięki czemu ustabilizował życie polityczne Wybrzeża Kości Słoniowej, zapobiegając wybuchom ewentualnych zamachów stanu. Udało mu się utrzymać na odpowiednim poziomie stabilizację gospodarczą Wybrzeża Kości Słoniowej, która stale rozwijająca się przyciągała zagranicznych inwestorów, a następnie zyskała status największego producenta kakao i jenego z najbogatszych państw w Afryce. Dzięki jego programowi politycznemu na Wybrzeżu osiedlili się imigranci, którzy urośli pod względem liczebności do 1/3 populacji.

 

=== Schyłek życia i spuścizna ===

W 1983 wybrał miasto Jamusukro na stolicę Wybrzeża Kości Słoniowej, zaczynając jego rozbudowę. Przyczyną przeniesienia stolicy z Abidżanu do Jamusukro było to, że mieszkało tam rodzime plemię prezydenta. W roku 1985 rozpoczął budowę [[Bazylika Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro|Bazyliki Boskiej Królowej Pokoju w Jamusukro]], którą ukończono w 1989 kosztem 300 000 000 dolarów<ref>Cezary Wąs, ''Antynomie współczesnej architektury sakralnej'', Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2008, s. 101.</ref>. Ta kopia Bazyliki Świętego Piotra w Rzymie stała się największym na świecie kościołem, lecz w ogromne wydatki poniesione na nią spowodowały, że kilka lat po śmierci Houphueta-Boigny'ego - w 1997 - iworyjski rząd ogłosił bankructwo kraju.<ref>Simon Sebag Montefiore, ''Potwory. Historia zbrodni i okrucieństwa'', tłum. Jerzy Korpanty, wyd. Świat Książki, Warszawa 2010, ISBN 9788324715480, s. 306.</ref>