Eduard Szewardnadze: Różnice pomiędzy wersjami

Szewardnadze w wieku 18 lat został instruktorem [[komsomoł]]u i dwa lata później wstąpił do [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|partii komunistycznej]]. W [[1959]] został członkiem Rady Najwyższej [[Gruzińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Gruzińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej]], w [[1965]] został ministrem porządku publicznego Gruzińskiej SRR, a w [[1968]] spraw wewnętrznych i generałem milicji. Zasłynął wtedy walką z korupcją, doprowadzając do skazania wielu urzędników. W [[1972]] zastąpił na stanowisku I Sekretarza KC Komunistycznej Partii Gruzji skompromitowanego w aferach korupcyjnych Wasyla Mżawanadze. Na tym stanowisku kontynuował walkę ze skorumpowanymi urzędnikami, lecz także z dysydentami. W [[1976]] został członkiem Komitetu Centralnego, a w [[1978]] [[politbiuroBiuro polityczne|Biura Politycznego]] KC KPZR. W [[1985]] został ministrem spraw zagranicznych ZSRR, dołączając do grona względnie młodych reformatorów skupionego wokół Gorbaczowa. Odegrał bardzo ważną rolę w upadku ZSRR, odmawiając pomocy [[komunizm|komunistycznym]] reżimom w Europie Środkowej i umożliwiając tym samym demokratyczne przemiany. W [[1987]] r. wyraził w imieniu ZSRR wstępną zgodę na zjednoczenie państw niemieckich, [[Niemcy Zachodnie|RFN]] i [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]]. Pod koniec [[lata 80. XX wieku|lat 80.]] jego droga rozeszła się z Gorbaczowem, który dążył do zachowania ZSRR. W [[1990]] – na parę miesięcy przed nieudanym [[Pucz moskiewski|puczem]] w Moskwie – przewidując nadchodzący wstrząs polityczny, podał się do dymisji. Swoją rezygnację określił jako protest przeciwko "rodzącej się dyktaturze". W lutym [[1991]] powrócił na krótki czas na stanowisko, po czym podał się do dymisji razem z Gorbaczowem, po formalnym rozwiązaniu Związku Radzieckiego.