Paul Reynaud: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m ZdB: ujednoznacznienie linku |
|||
Linia 18:
Reynaud urodził się w [[Barcelonnette]]. Ukończył [[nauki prawne|prawo]] na [[Sorbona|Sorbonie]]. W roku [[1914]] wybrano go po raz pierwszy w skład Izby Deputowanych. Oficjalnie był niezależnym deputowanym, związanym wszelako z umiarkowaną [[prawica|prawicą]]. Był też związany ze światem francuskiej finansjery.
W latach 30. był członkiem różnych gabinetów [[
Był zwolennikiem zajęcia zdecydowanej postawy wobec rządów [[Adolf Hitler|Hitlera]]. Postulował m.in. – po przeczytaniu książki majora [[Charles de Gaulle|Charles'a de Gaulle'a]] ''[[Ku armii zawodowej]]'' – rozbudowę i wystawienie dywizji pancernych, czemu sprzeciwił się skutecznie [[Édouard Daladier|Edouard Daladier]] i [[generał|generalicja]].
[[21 marca]] [[1940]] roku zastąpił Daladiera na stanowisku premiera rządu wojennego. W skład rządu mianował zarówno [[Marszałkowie Francji|marszałka Francji]] [[Philippe
[[28 marca]] [[1940]] podpisał porozumienie z rządem brytyjskim przewidujące, że żadne z państw nie zawrze oddzielnego pokoju z [[III Rzesza|Niemcami]]. W następnym miesiącu poparł brytyjską [[
[[20 maja]] [[1940]], pozostając premierem, przejął stanowisko ministra obrony.
Rząd Reynauda zdecydowany był kontynuować walkę z najeźdźcami [[Narodowy socjalizm|hitlerowskimi]]. Jednakże szybkie postępy armii [[Niemcy|niemieckiej]] wobec niewydolności francuskiej obrony (której reformę swego czasu postulował obecny premier) i opozycji stronnictwa kapitulantów ([[Philippe Pétain|Pétain]], [[Pierre Laval]], [[Adrien Marquet]], [[Maxime Weygand]]) utrudniał mu zadanie. Z kolei zwolennicy walki (de Gaulle, [[Georges Mandel]], [[Léon Blum|Leon Blum]]) postulowali ewakuowanie się, kiedy stała się jasna przegrana w bitwie o terytorium metropolii, do [[Afryka|Afryki]] północnej. Plan ten miał szanse powodzenia, ale rozbił się o veto [[admirał]]a [[
[[16 czerwca]] [[1940]], został zmuszony do rezygnacji przez większość rządową opowiadającą się ze zawieszeniem broni, kiedy rząd schronił się w [[Bordeaux]] tracąc praktycznie kontrolę nad krajem. [[Prezydenci Francji|Prezydent]] [[Albert Lebrun]] mianował nowym premierem marszałka Petaina. Równocześnie generał de Gaulle ogłosił w [[Londyn]]ie powstanie ruchu [[Wolna Francja|Wolnej Francji]], który kontynuował walkę z okupantem.
We wrześniu aresztowany przez [[Francja Vichy|Rząd Vichy]], stanął przed sądem pod zarzutem wciągnięcia Francji w wojnę (por. [[:en:Riom Trial|Proces w Riom]]).
Od listopada [[1942]] do końca wojny był więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych w [[Mauthausen-Gusen|Mauthausen]] i [[Pałac Itter|Itter]], skąd uwolniły go wojska amerykańskie.
Po wyzwoleniu został ponownie powołany w skład rządu. W roku [[1948]] pełnił urząd ministra finansów w rządzie premiera [[André Marie|Andre Marie]].
Był przeciwnikiem powrotu do władzy de Gaulle'a w roku [[1958]]. W roku [[1962]] sprzeciwiał się koncepcjom ustrojowym generała.
| |||