Carl Philipp Emanuel Bach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Twórczość: poprawa linków |
|||
Linia 16:
Jest autorem prawie 900 utworów. Komponował przede wszystkim [[Koncert (termin muzyczny)|koncerty]], [[sonata|sonaty]] i [[fantazja (muzyka)|fantazje]] na klawesyn, którego był wybitnym wirtuozem. Pisał również pieśni i [[symfonia|symfonie]]. Skomponował prawie dwieście sonat na instrumenty klawiszowe (klawesyn, klawikord, fortepian), przyczyniając się do ewolucji tej formy. Popularność zdobyła jego szkoła gry na instrumentach klawiszowych ''Versuch über die wahre Art das Klavier zu spielen'', wydana w 1753 r. oraz jej druga część w 1762.
Był jednym, obok swojego brata [[Johann Christian Bach|Johanna Christiana]], z najwybitniejszych reprezentantów [[styl galant|stylu galant]] ([[rokoko]]). Jego dzieła jednak wykraczają poza błyskotliwość, lekkość dworskiego galant. Zdradzają nawiązania do muzyki ludowej, są emocjonalnie pogłębione, bardziej żarliwe emocjonalnie. Stąd wielu muzykologów uważa Carla Philippa Emanuela Bacha za prekursora, a następnie jednego z najwybitniejszych przedstawicieli stylu [[Sturm und Drang]] w muzyce. W porównaniu z twórczością ojca, [[Johann Sebastian Bach|Johanna Sebastiana Bacha]], w większości polifoniczną, sakralną
Wpływ Carla Philippa Emanuela na muzykę niemiecką był olbrzymi, szczególnie na kompozytorów wczesnoklasycznych. [[Joseph Haydn]] zetknął się z pierwszymi sześcioma sonatami na instrument klawiszowy C.P.E. Bacha już jako dwudziestolatek, około 1752 roku. Wywarły one na nim niezwykłe wrażenie, co później podkreślał w rozmowach z Albertem Christophem Diesem<ref>Karl Geiringer, ''Haydn'', PWM, 1985, s. 38.</ref>. Wysoko jego sztukę cenił [[Wolfgang Amadeusz Mozart]], [[Ludwig van Beethoven]], [[Johannes Brahms]].
Spośród kilku istniejących katalogów dzieł C.P.E. Bacha najbardziej rozpowszechnione są dwa: katalog Alfreda Wotquenne’a z 1905 r. (w skrócie „Wq”) oraz nowszy katalog tematyczny Eugene’a E. Helma z 1989 r. (w skrócie H).
| |||