Beniamin (Kazanski): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m linki (Sankt Petersburg na Petersburg) |
link |
||
Linia 40:
'''Beniamin''', imię świeckie '''Wasilij Pawłowicz Kazanski''', [[język rosyjski|ros.]] Василий Павлович Казанский; ur. [[17 kwietnia]] [[1873]] w Nimenskim, zm. [[13 sierpnia]] [[1922]] w [[Petersburg|Piotrogrodzie]]) – [[Rosja|rosyjski]] biskup [[prawosławie|prawosławny]], [[nowomęczennik]].
Ukończył studia teologiczne w [[Petersburska Akademia Duchowna|Petersburskiej Akademii Duchownej]]; w czasie nauki po raz pierwszy zetknął się z działaniami Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na rzecz krzewienia wiary w środowiskach robotników przemysłowych. Śluby zakonne złożył na trzecim roku studiów, w 1895. W latach 1905–1909 był rektorem seminarium duchownego w Petersburgu. Następnie został wyświęcony na wikariusza eparchii petersburskiej z tytułem biskupa gdowskiego. Jeden z głównych zwolenników społecznej działalności Cerkwi i szczególnej troski o głoszenie [[etyka chrześcijańska|etyki chrześcijańskiej]] wśród robotników, rozwinął w eparchii szeroką aktywność na ich rzecz i zyskał w ich środowisku znaczny szacunek. Po rewolucji lutowej, gdy [[eparchia petersburska i ładoska|metropolita petersburski]] [[Pitirim (Oknow)]] został zmuszony do złożenia urzędu, zjazd duchowieństwa i świeckich eparchii w głosowaniu wybrał na jego następcę biskupa Beniamina.
Obowiązki metropolity pełnił w okresie otwartego konfliktu między wiernymi prawosławnymi Piotrogrodu a umacniającą się władzą radziecką. W [[1922]] został postawiony przed sądem rewolucyjnym, skazany na śmierć i stracony pod zarzutem organizowania działalności kontrrewolucyjnej; w 1989 został zrehabilitowany. W 1992 kanonizowany przez Rosyjski Kościół Prawosławny jako jeden z pierwszych duchownych, którzy stracili życie w czasie prześladowań Cerkwi prowadzonych przez bolszewików. Jest zaliczany do Soboru Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich oraz Soboru Męczenników Petersburskich.
| |||