Ruch samoumocnienia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Geneza: int. |
→Geneza: lit. |
||
Linia 11:
Klęska w wojnie, dalszy odpływ pieniądza (na odszkodowania wojenne), konkurencja napływających towarów spowodowały głęboki kryzys w państwie. Słabość wewnętrzna spowodowała wybuch powstań, m.in. [[Powstanie tajpingów|tajpingów]] (1851-1864) i [[powstanie Nian|Nian]] (1851-1868), które zagroziły istnieniu samej dynastii. Równocześnie dwa wielkie powstania muzułmanów, na południowym-zachodzie i północnym-zachodzie pozbawiły dynastię władzy na tych terenach przez kilkanaście lat{{odn|Spence|1990|s=139}}. W międzyczasie, narastające konflikty z cudzoziemcami doprowadziły do [[II wojna opiumowa|II wojny opiumowej]] (1856-1858 i 1859-1860), ponownie przegranej przez Chiny.
Od ostatecznej zapaści chwiejącą się dynastię uratowała grupa energicznych urzędników lokalnych, którzy zorganizowali lokalne oddziały samoobrony, przekształcili je w efektywne armie i za ich pomocą stłumili powstania. Cudzoziemcy ostatecznie zdecydowali, że ich interesy lepiej zabezpieczy istniejący reżim polityczny i wsparli Qingów w wojnie przeciw rebeliantom, dostarczając nowoczesnej broni i instruktorów do jej obsługi. Najważniejsi architekci ruchu samoumocnienia: [[Zeng Guofan]], [[Zuo Zongtang]], [[
==Reformy wewnętrzne==
| |||