Ruch samoumocnienia: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Geneza: drobne redakcyjne
lit.
Linia 8:
Powstanie cytował jako przykład słabości Chin qingowskich Hong Liangji, wskazując na korupcję, rozwarstwienie społeczne, nadmierny wzrost demograficzny jako zagrożenia dla państwa. Skazany na śmierć za krytykę skorumpowanego Heshena, został ułaskawiony przez następnego cesarza, a jego prace były pionierskie dla wielu uczestników późniejszego ruchu samoumocnienia{{odn|Spence|1990|s=143}}.
 
Od końca XVIII w. popyt na chińskie towary w Europie niezwykle wzrósł, a Chińczycy wymagali płacenia wyłącznie srebrem za [[herbata|herbatę]] i [[jedwab]]ie. Kupcy europejscy zaczęli sprowadzać do Chin [[opium]] i import gwałtownie wzrósł w latach 19301830. Spowodowało to odpływ pieniądza z kraju{{odn|Spence|1990|s=149}}. Cesarz [[Daoguang]] wydał zakaz wwozu opium{{odn|Fairbank|Liu|1980|s=181-182}}, a wykonany nakaz zniszczenia narkotyku doprowadził do wybuchu [[I wojna opiumowa|I wojny opiumowej]] (1839-1842), w której Chiny zostały zdecydowanie pokonane i musiały otworzyć kilka swoich portów na handel z krajami zachodnimi.
 
Klęska w wojnie, dalszy odpływ pieniądza (na odszkodowania wojenne), konkurencja napływających towarów spowodowały głęboki kryzys w państwie. Słabość wewnętrzna spowodowała wybuch powstań, m.in. [[Powstanie tajpingów|tajpingów]] (1851-1864) i [[powstanie Nian|Nian]] (1851-1868), które zagroziły istnieniu samej dynastii. Równocześnie dwa wielkie powstania muzułmanów, na południowym-zachodzie i północnym-zachodzie pozbawiły dynastię władzy na tych terenach przez kilkanaście lat{{odn|Spence|1990|s=139}}. W międzyczasie, narastające konflikty z cudzoziemcami doprowadziły do [[II wojna opiumowa|II wojny opiumowej]] (1856-1858 i 1859-1860), ponownie przegranej przez Chiny.
Linia 30:
[[Plik:Yangwu.jpg|thumb|Zbudowana w Fuzhou korweta parowa „[[Yangwu]]”]]
 
Li Hongzhang był szczególnym adwokatem wzmocnienia chińskiej floty. W dużej mierze dzięki jego wysiłkom w 1882 roku flota qingowska liczyła ok. 50 parowców, z czego połowa była konstrukcji lokalnej. [[Flota Beiyang]], tworzona pod osobistym patronatem Li jako, była najpotężniejszą chińską eskadrą. Jej słabością, podobnie jak innych flotylli, był brak standaryzacji jednostek, które były konstrukcji chiskiejchińskiej, niemieckiej i brytyjskiej{{odn|Elleman|2001|s=85-86}}.
 
===Rozwój komunikacji===