Gąsienicowy układ bieżny: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m dodanie zdjęcia ze zbliżeniem ogniw gąsienicy |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 17:
Przemieszczanie się pojazdu wyposażonego w gąsienicowy układ bieżny jest realizowane poprzez obracanie [[koło napędzające|koła napędzającego]] (mogącego być także jednym z kół nośnych), które zazębiając się z taśmą gąsienicy nadaje jej ruch. Część gąsienicy znajdująca się nad kołami porusza się w kierunku ruchu pojazdu, a część dolna ścieli się po podłożu tworząc utwardzony tor dla przemieszczających się po niej kół nośnych wraz z całym pojazdem.
Zaletą gąsienicowego układu bieżnego jest znaczne poprawienie możliwości operowania pojazdu w warunkach terenowych, poprzez zmniejszony nacisk jednostkowy ogranicza się grzęźnięcie pojazdu i poślizg. Zmniejszają się także opory toczenia w trudnym terenie. Poprawia się także jego zdolność pokonywania przeszkód terenowych, a w warunkach bojowych jest on mniej wrażliwy na ostrzał od standardowego układu kołowego. Wady (w porównaniu z układem kołowym) to: mała trwałość, duże [[Tarcie (pojęcie fizyczne)|opory tarcia]], duża masa, kosztowna produkcja i eksploatacja oraz niszczenie nawierzchni utwardzonych, szczególnie [[asfalt]]owych. Ostatnią z wad redukuje się przez stosowanie specjalnych gumowych nakładek na ogniwa gąsienic, lub gąsienic wykonanych z kompozytowej gumy.
{| class="wikitable" style="text-align:right; width:300px;"
|