Jan Trepczyk: Różnice pomiędzy wersjami

Jan Trepczyk urodził się 22 października 1907 r. we wsi Strysza Buda k. [[Mirachowo (wieś w województwie pomorskim)|Mirachowa]], w pow. [[Kartuzy|kartuskim]], jako piąte, najmłodsze dziecko w chłopskiej rodzinie Jana i Berty z d. Hebel. W latach 1914-1921 uczył się w szkole podstawowej w [[Mirachowo (wieś w województwie pomorskim)|Mirachowie]], najpierw po niemiecku, potem po polsku. Tam zetknął się z [[Aleksander Labuda|Aleksandrem Labudą]], który ukształtował jego zainteresowania kulturą kaszubską. Od 1921 r. kształcił się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w [[Kościerzyna|Kościerzynie]]. Uczył go m.in. poeta kaszubski [[Leon Heyke|ks. Leon Heyke]]. W 1926 r. ukończył szkołę i podjął pracę jako nauczyciel w szkole podstawowej w [[Kartuzy|Kartuzach]]. Od 1927 r. uczył w [[Miszewo (powiat kartuski)|Miszewie]] k. [[Żukowo|Żukowa]].

Od powrotu do kraju włączył się w pracę kulturalno-społeczną na [[Kaszuby|Kaszubach]]. Publikował m.in. w [[Zrzesz Kaszëbskô|„Zrzeszë Kaszëbsczi”]], ‘”<!-- SPRAWDŹ TO MIEJSCE! («»?) -->Echu„Echu Ziemi Wejherowskiej”, [[Kaszëbë (czasopismo)|„Kaszëbach”]], a później m.in. w [[Pomerania (miesięcznik)|„Pomeranii”]]. Tworzył poematy, krótkie nowele i szkice, a przede wszystkim wiersze i pieśni<ref>Mamuszka, F.: Wejherowo i Ziemia Wejherowska: przewodnik. Gdańsk: Wyd. Morskie, 1969, s. 45.</ref>, do tekstów własnych i cudzych. Nie miał specjalistycznego wykształcenia muzycznego, ale miał niezwykły talent i zmysł melodyczny, którego dowodem są jego utwory na chór. Sam pięknie śpiewał, potrafił też grać m.in. na pianinie i skrzypcach. W latach 1952-1954 zbierał folklor kaszubski po wsiach i małych miasteczkach, studiował też mowę kaszubską, jej odmiany i słownictwo. Pracował nad pisownią kaszubską. Stawał się jednym z głównych działaczy regionalnych na [[Kaszuby|Kaszubach]].

W latach 70. wydano pierwsze po wojnie publikacje książkowe J. Trepczyka: arkusz wierszy ''Moja stegna'' (1970), dwa śpiewniki w opracowaniu lęborskiego muzyka [[Juliusz Mowiński|Juliusza Mowińskiego]] ‘‘Rodnô''Rodnô Zemia’‘Zemia'' (1974) i ''Moja chëcz'' (1978), wiersze dla dzieci ''Ukłôdk dlô dzôtk'' (1975), a przede wszystkim obszerny zbiór poezji ''Odecknienié'' (1977), zawierający ponad 80 wierszy. Wstępem opatrzył go [[Tadeusz Bolduan]], a sylwetkę autora napisał [[Edmund Puzdrowski]]. W 1979 r. został członkiem [[Związek Literatów Polskich|Związku Literatów Polskich]]. W 1980 r. wznowiono ''Ukłôdk dlô dzôtk'' i wydano sławny śpiewnik Trepczykowy ''Lecë choranko'' – ponad 80 pieśni. Utwory Jana Trepczyka trafiły też do kilku antologii, w tym niemieckiej ''Kaschubische Anthologie'' (1973), a sam poeta został uhonorowany w 1979 r. okolicznościową publikacją kaszubską ''Pasja twórczego życia'', wydaną w hołdzie również [[Marian Mokwa|Marianowi Mokwie]] i [[Aleksander Labuda|Aleksandrowi Labudzie]]. Dwa lata później Trepczykowi przyznano [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], a w 1985 r. Medal Zasłużonym Ziemi Wejherowskiej. Pod koniec 1986 r. został honorowym członkiem [[Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie|Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego]].

Pośmiertnie wydano w dwóch tomach wspomniany ''Słownik polsko-kaszubski'' (1994), zawierający ok. 60 tys. haseł i opracowany przez [[Jerzy Treder|prof. Jerzego Tredera]], wznowiono też – w poszerzonej wersji – śpiewnik ''Lecë choranko''. Równolegle ukazała się kaseta magnetofonowa pod tym tytułem zawierająca 27 utworów ze zbioru, a w 2004 r. kilka pieśni Jana Trepczyka znalazło się na płycie kompaktowej ''Mòrze. Kaszubskie pieśni o morzu''. 18 czerwca 2004 r. imię Trepczyka przyjęła szkoła w [[Miszewo (powiat kartuski)|Miszewie]], w której pracował przed wojną przez 7 lat, nosi je też [[Wejherowo|wejherowskie]] Towarzystwo Śpiewacze, kontynuujące tradycję zespołów założonych przez Trepczyka. Zresztą pierwszy swój występ miało ono właśnie w [[Miszewo (powiat kartuski)|Miszewie]], na nadaniu imienia szkole.