Michał Czartoryski (dominikanin): Różnice pomiędzy wersjami

[[1 sierpnia]] [[1944]], wczesnym popołudniem, wybrał się do okulisty na Powiślu, gdzie zastał go wybuch [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]]. Następnego dnia zgłosił się jako [[kapelan]] do walczącego na Powiślu [[III Zgrupowanie Konrad|III Zgrupowania „Konrad”]] AK. [[6 września]] 1944, po upadku tej dzielnicy, nie wycofał się z powstańczymi oddziałami, nie skorzystał z możliwości ukrycia się przed Niemcami w stroju sanitariusza, jak mu zaproponowano, lecz pozostał do końca, jako jedyny z personelu szpitalnego, z grupą ciężko rannych powstańców i cywilów w piwnicach firmy Alfa-Laval. O. Michał Czartoryski uważał, że pozostawionych chorych nie może opuścić i tylko przy nich jest jego miejsce. Pół godziny po ewakuacji obsługi powstańczego szpitala Niemcy [[LikwidacjaZbrodnie powstańczych szpitaliniemieckie na warszawskim Powiślu (1944)|rozstrzelali]] w piwnicach lazaretu pozostałych tam chorych i razem z nimi o. Michała, który do końca wspierał duchowo rannych.