|
=== II wojna światowa ===
W chwili [[Atak Niemiec na ZSRR|ataku Niemiec na ZSRR]] 27. Korpus Zmechanizowany po zakończeniu formowania został wysłany do [[Briańsk]]a. 8 lipca 1941 Sztab Generalny RKKA, na podstawie doświadczeń z pierwszych dni wojny podjął decyzję o rozformowaniu korpusu i reorganizacji dostępnych dywizji pancernych. 15 lipca 1941 27. Korpus Zmechanizowany został rozformowany, a Iwan Pietrow objął dowództwo 1. Dywizji Kawalerii.
20 sierpnia 1941 został dowódcą [[25 Dywizja Strzelecka (ZSRR)|25. Czapajewskiej Dywizji Piechoty]], z którą uczestniczył w [[Obrona Odessy|obronie Odessy]], a 5 października 1941 objął dowództwo [[Samodzielna Armia Nadmorska|Samodzielnej Armii Nadmorskiej]] i kierował ewakuacją wojsk radzieckich z [[Odessa|Odessy]] na [[Krym]]. Był jednym z dowódców obrony [[Sewastopol]]a. Od listopada do grudnia 1941 wojska radzieckie pod dowództwem Iwana Pietrowa, wraz z marynarzami Floty Czarnomorskiej, odparły dwa natarcia [[11 Armia (III Rzesza)|11. Armii Niemieckiej]] pod dowództwem gen. [[Erich von Manstein|Ericha von Mansteina]]. W okresie czerwiec – lipiec 1942, przez 4 tygodnie, odpierał kolejne natarcia przewyższających sił niemieckich. Po upadku miasta razem z innymi dowódcami radzieckimi, został ewakuowany na okręt podwodny, gdzie przeżywając porażkę, próbował popełnić samobójstwo.
Od marca 1943 był szefem sztabu, a od maja tego roku dowodził [[Front Północno-Kaukaski|Frontem Północno-Kaukaskim]]. Brał udział w [[Operacja noworosyjsko-tamańska|operacji noworosyjsko-tamańskiej]], w walkach przy wyzwalaniu [[Półwysep Tamański|półwyspu Tamańskiego]] oraz [[Majkop]]u, [[Krasnodar]]u i [[Noworosyjsk]]a.
20 listopada 1943, na podstawie dyrektywy [[Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa|Stawki]] WGK od 15 listopada 1943 Front Północno-Kaukaski został przekształcony w odrębną [[Armia Morza Czarnego|Armię Morza Czarnego]]. 4 lutego 1944 za nieudolne dowodzenie został odwołany ze stanowiska dowódcy Armii Morza Czarnego, zdegradowany do stopnia [[Generał#Stopnie generalskie w innych armiach|generała- pułkownika]] i przeniesiony do rezerwy.
Od 13 marca 1944 dowodził [[33 Armia (ZSRR)|33. Armią]] [[Front Zachodni (1941)|Frontu Zachodniego]], od 12 kwietnia [[2 Front Białoruski|2. Frontem Białoruskim]], a od 6 sierpnia [[4 Front Ukraiński|4. Frontem Ukraińskim]]. 26 października został ponownie awansowany na stopień [[Generał#Stopnie generalskie w innych armiach|generała armii]], a w marcu 1945 mianowany szefem sztabu [[1 Front Ukraiński|1. Frontu Ukraińskiego]].
29 maja 1945, za umiejętne kierowanie wojskami w operacjach [[Bitwa o Berlin|berlińskiej]] i praskiej otrzymał tytuł [[Bohater Związku Radzieckiego|Bohatera Związku Radzieckiego]].
| 