Eddie Cochran: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Michelangelo122 (dyskusja | edycje)
Linia 36:
Pochodził z [[Oklahoma|Oklahomy]]. W szkole pobierał lekcje muzyki i uczył się grać na perkusji, pianinie i na gitarze. Stał się znany z wykonywanych na gitarze utworów country, które słyszał w radiu. W [[1955]] roku przeprowadził się wraz z rodzicami do [[Bell Gardens]] w Kalifornii. Wkrótce potem założył zespół z dwoma kolegami ze szkoły średniej. Grając dla Amerykańskiego Legionu poznał [[Hank Cochran|Hanka Cochrana]], który pisał teksty do muzyki country. Wspólnie założyli zespół [[The Cochran Brothers]]. W tym też okresie zaczynał pisać pierwsze utwory z [[Jerry Capehart|Jerrym Capehartem]], swoim późniejszym menedżerem. W [[1956]] roku na prośbę [[Boris Petroff|Borisa Petroffa]] nagrał utwór ''[[Twenty Flight Rock]]'' dla musicalu [[The Girl Can't Help It]]. W następnym roku Cochran ponownie nagrał utwór do musicalu, tym razem ''Sittin in the Balcony'' dla [[Untamed Youth]]. Oba utwory były pisane przez innych autorów, ale Eddie Cochran nagrał je w wersji rock and rollowej i po tych wydarzeniach nierzadko nagrywał własne, rock and rollowe wykonania utworów. Poza ''[[Summertime Blues]]'' nagrał jeszcze kilka kolejnych hitów, czyli ''[[C'mon everybody]]'', ''[[Somethin' Else]]'', ''[[Weekend]]'', ''[[Teenage Heaven]]'', ''[[Three Stars]]'', ''[[Nervous Breakdown]]'', ''[[Three Steps to Heaven]]'' czy własne wykonanie ''[[My Way]]''.
 
Zmarł 17 kwietnia 1960 w wyniku ran odniesionych w wypadku samochodowym, jaki miał miejsce dzień wcześniej. Doszło do niego trakcie swojego tournée w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], kiedy jechał taksówką. Obrażenia odniósł również towarzyszący my [[Gene Vincent]], który przeżył. Wypadek miał miejsce w [[Chippenham]] (w [[Anglia|Anglii]] w hrabstwie [[Wiltshire]]). Miasto to organizuje od tego czasu coroczne festiwale poświęcone pamięci muzyka.
 
W [[1987]] Eddie Cochran został wprowadzony do ''[[Rock and Roll Hall of Fame]]''<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.digitaldreamdoor.com/pages/best_halloffame.html| tytuł = Rock 'n' Roll Hall of Fame Inductees 1986 - 2010| data dostępu = 2010-05-01|opublikowany = digitaldreamdoor.nutsie.com| język =en}}</ref>. Jego muzyka była inspiracją dla wielu muzyków i zespółów, poza [[Jimi Hendrix|Jimim Hendrixem]] i [[The Beatles]] byli to m.in. [[Lemmy Kilmister|Lemmy]], [[Sid Vicious]], [[The Rolling Stones]], [[The Clash]], [[Bruce Springsteen]], [[Van Halen]], [[Rod Stewart]], [[Cliff Richard]], [[Blue Cheer]], [[Led Zeppelin]], [[The White Stripes]], [[Sex Pistols|The Sex Pistols]], [[Rush]], [[Paul McCartney]], [[Alan Jackson (muzyk)|Alan Jackson]], [[Keith Richards]] i innych.
 
W 2003 został sklasyfikowany na 84. miejscu [[Lista 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone|listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.theinsider.com/news/316579_Rolling_Stone_s_The_100_Greatest_Guitarists_of_All_Time_Do_you_agree| tytuł = Rolling Stone's "The 100 Greatest Guitarists of All Time" Do you agree?| data dostępu = 2010-05-22| autor = | opublikowany = theinsider.com| praca = | data = | język = en}}</ref>.
 
Jego największy przebój ''Summertime Blues'' (1958) został sklasyfikowany na 74. miejscu [[Lista 500 utworów wszech czasów magazynu Rolling Stone|Listy 500 utworów wszech czasów Magazynu Rolling Stone]], z kolei ''C'mon Eeverybody'' (1958) znalazł się na 411. pozycji<ref>.
 
== Dyskografia ==