Tomoji Abe: Różnice pomiędzy wersjami

Właściwą działalność literacką rozpoczął w 1930 roku, w którym wydał swoją pierwszą godną uwagi nowelę ''Nichi–Doku Taikō Kyōgi'' (''Japońsko-niemieckie zawody lekkoatletyczne''). W tym samym roku ukazała się jego praca krytyczna ''Shuchi-teki Bungakuron'' (Rozprawa o literaturze intelektualnej). W 1936 roku w miesięczniku literackim "''Bunga-ku-kai''" wydrukował swoją wielką powieść ''Fuyu-no Yado'' ([[Zimowa kwatera]]), która niedługo potem ukazała się w wydaniu książkowym. W późniejszym okresie wydał m.in. ''Kōfuku'' (Szczęście) -– 1937, ''Machi'' (Miasto), ''Fūsetsu'' (Wiatr i śnieg), ''Pekin'' -– 1938, ''Tabibito'' (Podróżny) -– 1940, a po wojnie takie utwory jak ''Ryokui'' (Zielona szata) i ''Shi-no-hana'' (Kwiaty śmierci) -– 1946, ''Kuroi kage'' (Czarny cień) i ''Oboroyo'' (Mglista noc) -– 1949, ''Jinkō Teien'' (Sztuczny ogród) -– 1953. Na uwagę zasługuje również powieść ''Shiroi tō'' (Biały obelisk), będąca protestem przeciw militaryzmowi i władzy wielkich monopoli.

Abe jest przedstawicielem intelektualnego nurtu w literaturze. Nurt ten nie napotkał jednak podatnego gruntu w Japonii, odbiegał bowiem od japońskich tradycyjnych form myślenia, od tradycyjnych metod przekazu, akcentujących przede wszystkim wartości estetyczne lub stany emocjonalne, oraz od panującego wówczas w literaturze światopoglądu [[Modernizm (literatura)|modernistycznego]] (w duchu którego powstawały zresztą pierwsze dzieła pisarza). Tendencje intelektualne nie dawały się pogodzić z ówczesną rzeczywistością społeczno-polityczną w Japonii -– narastającym [[militaryzm]]em i [[faszyzm]]em, z dążeniami do przechowania tradycji feudalnej.