Pave Knife: Różnice pomiędzy wersjami

W 1964 roku firma [[Texas Instruments]] opracowała serię naprowadzanych laserowo bomb lotniczych [[Paveway]] (''Precision Avionics Vectoring Equipment'' - precyzyjnie wektorujące wyposażenie awioniczne). Głowica naprowadzająca bomby wykrywała promienie lasera wysyłane z zasobnika i odbite od celu, a systemy kierowania bombą przy pomocy powierzchni sterowych naprowadzały ją w kierunku celu. Początkowo do oznaczania celu wykorzystywany był prosty ręczny laser ALD (''Airborne Laser Designator'' - lotniczy laserowy wskaźnik celu). Operator uzbrojenia na pokładzie samolotu bombowego, trzymając w rękach laser podświetlał nim cel. Precyzja urządzenia była niewielka i zależała od zdolności manualnych operatora. Dlatego też w [[1969]] roku firma ''Ford Aerospace'' na bazie ALD zaprojektowała nowe urządzenie – AN/AVQ-10 Pave Knife.

Pave Knife to podwieszany zewnętrznie zasobnik wyposażony w stabilizowany, laserowy [[dalmierz]]/znacznik celów oraz kamerę telewizyjną służącą do obserwacji i identyfikacji celu. Zasobnik montowano zwykle w dwumiejscowym samolocie szturmowym. Oficer odpowiedzialny za system uzbrojenia (''Weapons System Officer'' – WSO) zajmował miejsce z tyłu i obserwował zobrazowanie celu (przekazywane przez kamerę zasobnika) na monitorze umieszczonym w kabinie. Następnie ręcznie przy pomocy [[dżojstik]]a, obserwując cel, naprowadzał na niego promienie lasera i rozpoczynał bombardowanie. Ze względu na duże rozmiary i ciężarmasę (550 kg) urządzenia, opracowano nowe zasobniki celownicze [[Pave Spike|AN/AVQ-12 Pave Spike]] i [[Pave Tack|AN/AVQ-26 Pave Tack]]. Funkcjonalność systemu uwarunkowana była warunkami pogodowymi.