Oblężenie Wiednia (1529): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 89.76.109.213 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Addbot. |
m wikizacja |
||
Linia 34:
Dnia [[23 września]] pod stolice podeszły główne siły Turków, które do dnia 27 września całkowicie otoczyły miasto. Armia Osmanów liczyła ponad 200 tys. ludzi, większą cześć z nich jednak stanowiła czeladź zajmujaca się taborem. Najwartościowsza część armii liczyła około 80 tys. tureckich i 6 tys. węgierskich żołnierzy. Oprócz licznej jazdy anatolijskiej ([[Spahisi (Turcja)|spahisi]]), znajdowało się w niej około 20 tys. janczarów, 18 tys Serbów i Mołdawian. Fatalny stan dróg uniemożliwił Turkom transport ciężkich armat w okolice Wiednia. Na miejscu dysponowali oni zaledwie 300 lekkimi działami. Dużą rolę spełniały wielbłądy, których około 22 tys. wykorzystywano podczas marszu na austriacką stolicę Habsburgów.
Miasta bronił garnizon wojskowy, milicja miejska i setki [[Niemcy|niemieckich]] oraz hiszpańskich żołnierzy. Łącznie obrońcy dysponowali siłami 22 tys. piechoty i 2 tys. jazdy. Piechota (landsknechci) uzbrojona była w piki i arkebuzy. Żołnierze ci stosowali taktykę walk sprawdzoną podczas wojen włoskich. Przewaga oblegających była jednak widoczna, a wartość obronna XIII-wiecznych murów miejskich - niewielka. W tej sytuacji Ferdynand I zwrócił się o pomoc do Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a także do swojego brata [[Karol V Habsburg|Karola V]], który jednak zaangażowany był w walki z Francuzami we Włoszech.
Obroną Wiednia dowodzili Niklaus hrabia Salm i Wilhelm von Roggendorf. Hrabia Salm nakazał wzmocnienie murów miejskich umocnieniami ziemnymi, po czym ustanowił pozycje dla 72 dział obronnych. Wszystkie budynki znajdujące się poza murami miejskimi zostały rozebrane na rozkaz hrabiego. Miało to zapewnić wolne pole ostrzału obrońcom i uniemożliwić atakującym znalezienie schronienia. Następnie hrabia zarządził ewakuację tysięcy kobiet i dzieci, które później podczas odwrotu wpadły w ręce Osmanów. Większość z nich sprzedana została w niewolę lub zmarła zamęczona na śmierć.
| |||