Izydora Dąmbska: Różnice pomiędzy wersjami

 

Izydora Dąmbska pozostawiła po sobie znaczące dzieła składające się z blisko 300 prac, w tym 11 książek, ponad 100 większych artykułów i rozpraw, kilkunastu przekładów (dzieł: Witwickiego, Gottfrieda Wilhelma Leibniza, Kartezjusza, Teofrasta, Twardowskiego, Sekstusa Empiryka, W. Tatarkiewicza, etyków i semiotyków starożytnych, E. Minkowskiego), kilkudziesięciu recenzji oraz kilkuset odczytów i wykładów pozauniwersyteckich. Poza tym w latach 1937-1983, w ramach współpracy z ukazującą się w Paryżu Bibliographie de la Philosophie, opracowała dla tego wydawnictwa ponad półtora tysiąca not bibliograficznych dotyczących polskich publikacji filozoficznych . Jej działalność nauczycielska wywarła także znaczący wpływ na rozwój powojennej filozofii polskiej. Mimo utrudnień udało jej się skupić wokół siebie dość liczne grono uczniów i współpracowników (należeli do nich m.in. Władysław Cichoń, Zbigniew Herbert, Jerzy Perzanowski, Władysław Stróżewski, Adam Węgrzecki, Jan Woleński, Leopold Zgoda, Zbigniew Zwinogrodzki). Dzięki temu, że była wierna uznanym ideałom i wartościom oraz dzięki męstwu z jakim ich broniła, stała się i dla wielu zapewne pozostanie, wielkim autorytetem moralnym.

 

Papież [[Jan Paweł II]] w liście kondolencyjnym po jej śmierci napisał: „Bardzo wiele zawdzięczam Jej życzliwości, a nade wszystko budującemu umiłowaniu prawdy" Swój wiersz ''Potęga smaku'' zadedykował jej Zbigniew Herbert. Po śmierci Dąmbskiej założony i prowadzony przez nią Zespół Teorii Poznania i Metodologii przy Oddziale Krakowskim PTF przyjął jej imię.