Kościół Mar Thoma: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Popups: Zmiana linku ze strony przekierowującej Święcenia kapłańskie na Sakrament święceń |
m Bot poprawia frazę ([[WP:ZDBOT#Wyszukanie frazy z "[po]między"]]); zmiany kosmetyczne |
||
Linia 1:
Historia tego Kościoła zaczęła się w tym samym czasie, co historia [[Ortodoksyjny Kościół Malankaru|Ortodoksyjnego Kościoła Malankaru.]] Do przybycia [[Portugalia|Portugalczyków]] do Indii w [[XV wiek|XV]] wieku, chrześcijanie
Po wypowiedzeniu posłuszeństwa [[papież]]owi w roku [[1653]], wbrew oczekiwaniom większości świeckich i [[Kler|duchowieństwa,]] jedność między chrześcijanami [[Tomasz Apostoł|św. Tomasza]] nie została zachowana. Mniejszość zdecydowała się mimo wszystko pozostać wierna [[Rzym]]owi, nawet i za cenę utraty własnej tożsamości, większość –
Wiek [[XVIII wiek|XVIII]] przyniósł kolejne podziały. Otóż jedna z grup indyjskich chrześcijan, zwana Puthencoor pod wpływem misjonarzy anglikańskich, weszła w ścisły kontakt z ich Kościołem. Miało to miejsce za pontyfikatu [[Mar Thoma VI]], znanego także jako Dionysius I ([[1765]]–[[1808]]). Angielscy misjonarze, i finansowo, i politycznie wspierani przez swój rząd, czynnie włączyli się w życie chrześcijan indyjskich, pomagając m.in. Ittoopowi Rambanowi założyć [[seminarium duchowne]] w [[Kottayam]] w roku [[1813]]. Takie działania przekonywały [[Indusi|Hindusów]] do anglikanów.
W roku [[1816]] pierwsza stała misja anglikańska rozpoczęła swoją pracę w [[Kerala (stan w Indiach)|Kerali]]. Część chrześcijan indyjskich, która dostała się pod wpływy anglikanów zaczęła propagować reformę Kościoła w duchu protestanckim. Liderami tej grupy stało się dwóch profesorów indyjskiego Seminarium Duchownego w Kottajama, księża Palakunnat Abraham Malpan i Kaitajil Giwargez Malpan. Związki między jakobitami
Być może grupa reformistów uległaby z czasem samolikwidacji, albo stała się nic nie znaczącą frakcją w łonie oficjalnego Kościoła, gdyby w roku [[1842]] [[patriarcha]] jakobicki nie wykonsekrował na biskupa bratanka buntowniczego Abrahama Malapana, który przyjął imię Mateusza Mar Atanazego i natychmiast stał się liderem reformistów. W indyjskim Kościele jakobickim wzrósł nieład, zamieszanie, przepychanki i wzajemne niechęci. Taki stan rzeczy trwał długo, bo aż do roku [[1875]], kiedy to patriarcha Mar Ignacy Piotr IV ostatecznie ekskomunikował reformatorów.
Linia 19:
Liczy on niespełna milion członków, około 700 duchownych i ponad tysiąc [[Parafia|parafii]] podzielonych na jedenaście diecezji. Kościół jest administrowany w sposób [[Demokracja|demokratyczny]]. Kieruje nim zgromadzenie reprezentantów nosząca nazwę Prathinidhi Mandalam, Rada Kościoła i Synod Biskupów. Ci ostatni nie są ściśle powiązani z diecezjami, jak ma to miejsce w innych Kościołach chrześcijańskich, tak tradycji wschodniej, jak i zachodniej, ale zmieniają je, przechodząc co jakiś czas z diecezji do diecezji.
== Bibliografia ==
* [[Andrzej Sarwa]], [[Zaświaty]] w wierzeniach Kościołów orientalnych, [[Sandomierz]] [[2006]]<br />
* Andrzej Sarwa, Chrześcijańska Księga Umarłych, t.1 Kościoły Wschodu, Sandomierz [[2005]]
|