Komisje Kongresu Stanów Zjednoczonych: Różnice pomiędzy wersjami

Ustawa o Reorganizacji Legislatywy z [[1946]] określiła liczbę członków komisji stałych i ich kompetencje. Od tamtej pory obie izby Kongresu zwiększały liczbę członków, a w [[1975]] Izba Reprezentantów w ogóle wykreśliła z regulaminu izby wzmianki o członków komisji (ich liczbie i partyjnych proporcjach). Obecnie liczbę członków komisji i partyjnej proporcji w Izbie Reprezentantów określają liderzy partii większościowej, a w Senacie liderzy większości i mniejszości w drodze negocjacji. Zresztą Senat, który charakteryzuje się swoistą kurtuazją wzajemnych stosunkach, dopuszcza wyjątkowo liberalne prawo w obowiązkach pracach w komisjach. Na przykład dopuszcza się zniesienie limitu pracy w maksymalnie dwóch ważniejszych komisjach: czterech [[Partia Demokratyczna (USA)|demokratów]] [[Max Baucus]], [[Howell Heflin]], [[John Kerry]] i [[Jay Rockefeller|John Rockefeller IV]] mogło pracować w czterech ważniejszych komisjach w 101. Kongresie ([[1989]]-[[1991]]), co miało zwiększyć ich szanse w reelekcji w [[1990]].

Komisje nadzwyczajne (ang. ''select committees'') i komisje specjalne (ang. ''special committees'') to najczęściej tymczasowymi ciałami działającymi zwykle do końca dwuletniej kadencji Kongresu. Niekiedy jednak komisje nadzwyczajne przyjmują cechy komisji stałych: na przykład Izba Reprezentantów ma Stałą Specjalną Komisję do Spraw Ludzi Starych i Stałą Specjalną Komisję do Spraw Wywiadu. Komisje nadzwyczajne nie mają charakteru „władzy ustawodawczej” (prawa do opiniowania czy proponowania aktów prawnych), a jedynie badać, prowadzić dochodzenia i przedstawiać zalecenia. Na przykład obie izby powołały w [[1987]] komisje do zbadania potajemnej sprzedaży broni amerykańskiej [[Iran]]owi w zamian za zakładników amerykańskich, a następnie przekazanie funduszy z tych transakcji partyzantom contrans w [[Nikaragua|Nikaragui]].

W skład komisji wspólnych (ang. ''Joint congressional committees'') wchodzą członkowie obu izb. Komisje wspólne powoływano już w za czasów 1. Kongresu w [[1789]] do badania, prowadzenia dochodzeń, nadzorowania i prac rutynowych. Członkowie są mianowani przez [[Spiker Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych|Spikera]] w przypadku [[Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych|Izby Reprezentantów]] i [[Przewodniczący Senatu Stanów Zjednoczonych|wiceprezydenta USA]] w przypadku [[Senat Stanów Zjednoczonych|Senatu]]. Przewodniczenie komisji wspólnych zmienia się rotacyjnie między przedstawicielem Izby i Senatu w każdej nowej kadencji Kongresu lub kolejnej sesji.

: ''Kiedy wszedłem do Kongresu, nie miałem pojęcia o znaczeniu komisji uzgodnień, które w rzeczywistości piszą ustawy. Wszyscy wiedzieliśmy, że są w nich formułowane ważne prawa, ale nie sądzę, aby choć jednak osoba na milion potrafiła docenić ich znaczenie i procedurę, według której działają. Częściowy wyjaśnieniem może być oczywiście to, że nigdy nie powstaje żadnej drukowany zapis tego, co się odbywa podczas uzgodnień''<ref>Charles L. Clapp, ''The Congressman: His Job As He Sees It'', [[:{{Link-interwiki|pl=Brookings Institution|lang=en:|tam=Brookings Institution|tekst=Brookings Institution]]}}, Waszyngton D.C., 1963, s. 245.</ref>

Demokraci w Senacie od [[1953]] stosują tzw. „regułę [[Lyndon B. Johnson|Johnsona]]”: każdy senator najpierw wybiera sobie jedną ważniejszą komisję; gdy senatorowie dokonają pierwszego wyboru, mogą wybrać sobie kolejną komisje itd. Republikanie w Senacie również zastosowali tę regułę.

W 99. Kongresie ([[1985]]-[[1987]]) przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych został republikanin [[Richard Lugar]], pomimo iż dłuższym stażem w komisji był [[Jesse Helms]] (ten jednak w kampanii w [[1984]] obiecał to swoim wyborcom). W 100. Kongresie większość objęli demokraci i Lugar został głosami komisji wybranym Liderem Mniejszości w Komisji (ang. ''Ranking Member'', właśc. Funkcyjny Członek). Helms powołując się na zwyczaj partyjny domagał się jednak tej funkcji. Decyzję Komisji musiał – zgodnie z regulaminem Konferencji Republikanów w Senacie – zatwierdzić klub. W tajnym głosowaniu Helms wygrał stosunkiem 24:17.