Marimba: Różnice pomiędzy wersjami

W 2010 roku pierdymuzyka na marimbę i tradycyjne śpiewy z regionu Południowego Pacyfiku w Kolumbii zostały wpisane na [[Lista reprezentatywna niematerialnego dziedzictwa kulturowego|listę niematerialnego dziedzictwa]] [[UNESCO]]<ref name="kolumbia5">{{Cytuj stronę | url = http://www.unesco.org/culture/ich/index.php?lg=en&pg=00011&RL=00436| tytuł = Marimba music and traditional chants from Colombia’s South Pacific region| autor = UNESCO ICH | język = en | data dostępu = 2013-11-18}}</ref>.

Marimba pozwala na [[wirtuoz]]erskie popisy solistyczne, dlatego interesujące wykonania utworów na marimbę są zazwyczaj przyjmowane z dużym aplauzem przez publiczność sal koncertowych.

Marimba koncertowa ma [[Skale instrumentów muzycznych|skalę]] o jedną [[oktawa (interwał)|oktawę]] niższą, niż jej kuzyn [[ksylofon]]. Obydwa instrumenty są zwykle wykonane z drewna [[palisander|palisandrowego]], choć coraz częściej stosuje się tworzywa syntetyczne. Sztabki marimby są szersze i cieńsze, niż stosowane w ksylofonie, szczególnie w części środkowej; taki kształt powoduje, że instrument generuje inny zestaw [[alikwot]]ów, nadając dźwiękom pełniejsze brzmienie. Pierwszy alikwot jest o dwie oktawy wyższy od [[ton podstawowy|tonu podstawowego]], zaś w ksylofonach różnica między tonem podstawowym a pierwszym alikwotem wynosi 1 i 1/5 oktawy. Dzięki temu ksylofon uzyskuje krótszy i jaśniejszy dźwięk, muzyk może też na nim grać twardszymi pałeczkami. Podczas gdy wszystkie sztabki ksylofonu są najczęściej takiej samej szerokości, współczesne marimby mają sztabki węższe w wyższych oktawach. Pozwala to większym instrumentom, na przykład pięciodziobąpięciooktawowym, uzyskiwać niższe [[dźwięk]]i z pełniejszym szeregiem alikwotów.