|
Szczególne znaczenie dla rozwoju państwowości chorwackiej miało panowanie [[Tomisław Chorwacki|Tomisława]] ([[910]]-[[928]]), syna Mutimira, który podbił [[Slawonia|Slawonię]], uporządkował organizację kościelną kraju, pokonał cara bułgarskiego [[Symeon I|Symeona Wielkiego]], a przez kancelarię papieską nazywany był "królem Chorwatów".
Kolejni Trpmirowicze na tronie chorwackim nie osiągali takich sukcesów. O panowaniu [[Trpimir II|Trpimira II]] (brata Tomisława) i [[Krzesimir I Chorwacki|Krzesimira I]] (syna Trpimira II) wiadomo niewiele. Synowie Krzesimira, [[Mirosław Chorwackichorwacki|Mirosław]] i [[Michał Krzesimir II]] stoczyli bratobójczą wojnę domową, którą wykorzystali sąsiedzi ([[Republika Wenecka|Wenecja]] zajęła część wysp na [[Morze Adriatyckie|Adriatyku]], [[Serbia]] – [[Bośnia (region)|Bośnię]]). Z kolei za panowania [[Stefan DrżisławDržislav|Stefana Drżisława]], syna Michała Krzesimira, zagrożenie nadeszło ze strony [[władcy Bułgarii|cara bułgarskiego]] [[Samuel Komitopul|Samuela]]. Stefan zdołał odeprzeć jego atak dzięki sojuszowi z [[Cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]], który zaowocował także jego koronacją królewską w roku [[988]].
Po śmierci Stefana ([[997]]) nastąpił kolejny okres zamętu, wywołany walkami pomiędzy jego synami – najstarszym [[Świętosław Chorwackichorwacki|Świętosławem]] a młodszymi [[Gojsław]]em i [[KreszimirKrzesimir III|Krzesimirem III]]. Po stronie Świętosława stanęła Wenecja, z kolei młodsi bracia uzyskali poparcie cara bułgarskiego Samuela. Z tego starcia zwycięsko wyszli Krzesimir i Gojsław, którzy objęli władzę, choć po upadku Samuela musieli uznać zwierzchnictwo jego zwycięzcy, cesarza bizantyjskiego [[Bazyli II Bułgarobójca|Bazylego Bułgarobójcy]]. W [[1020]] roku zmarł Gojisław, a o spowodowanie jego śmierci podejrzewano Krzesimira. W tej sytuacji doszło do konfliktu nie tylko z Bizancjum, ale także z [[władcy Węgier|królem węgierskim]] [[Stefan I Święty|Stefanem I]], który zdobył Slawonię i utworzył tam [[ban (tytuł)|banat]], na którym osadził Stefana, swego powinowatrego, a jednocześnie syna odsuniętego od władzy Świętosława (brata Krzesimira).
Po śmierci Krzesimira III ([[1030]]) władzę w Chorwacji przejął jego syn [[Stefan I Chorwacki(król Chorwacji)|Stefan I]] (odbudował on biskupstwo chorwackie w [[Nin]]ie), a po nim z kolei jego syn [[Piotr Krzesimir IV]]. W [[1074]] roku ten ostatni dostał się do niewoli normańskiej, w której najprawdopodobniej wkrótce zmarł. Tron chorwacki przejął wówczas [[Dymitr Zwonimir]], który był banem Slawonii i potomkiem Świętosława. Dzięki dobrym stosunkom z [[Grzegorz VII (papież)|papieżem Grzegorzem VII]] oraz Węgrami (był żonaty z siostrą ówczesnego króla węgierskiego) w [[1075]] roku koronował się na króla Chorwacji. Zmarł w roku [[1089]], nie pozostawiając męskiego potomka. Jego następcą został [[Stefan II Chorwacki(król Chorwacji)|Stefan II]], bratanek Piotra Krzesimira IV, człowiek podeszłego wieku i słabego zdrowia. Zmarł w [[1090]] lub [[1091]] roku jako ostatni z Trpmimirowiczów.
== Literatura ==
|
