Artur Axmann: Różnice pomiędzy wersjami

'''Artur Axmann''' (ur. [[18 lutego]] [[1913]] w [[Hagen]], zm. [[24 października]] [[1996]] w [[Berlin]]ie) – działacz [[narodowy socjalizm|narodowosocjalistyczny]] i ''[[Reichsjugendführer]]'' (Dowódca Młodzieży Rzeszy).

Axmann, najmłodszy z pięciorga rodzeństwa, przeprowadził się w 1916 roku wraz z rodziną do Wedding, dzielnicy Berlina. Jego ojciec był aż do śmierci w 1918 pracownikiem firmyzakładu ubezpieczeniowejubezpieczeniowego. W roku 1919 podjął naukę, w 1921 został z powodu znacznych osiągnięć przeniesiony do klasy specjalnej, a w 1922 otrzymał stypendium i przeniósł się do średniej szkoły realnej.

Axmann był od maja 1933 roku dowódcą terenowym oraz kierownikiem Urzędu ds. socjalnych (''Reichsjugendführung''), w listopadzie 1934 przejął dowództwo HJ w Berlinie, a w lipcu 1936 został kierownikiem Reichsberufswettkampfes''Reichsberufswettkampf'' (Zawodowego Współzawodnictwa Rzeszy).

W ostatnich tygodniach wojny dowodził jednostkami HJ walczącym w bitwie o Berlin, które były częścią [[Volkssturm]]u, na wzgórzach [[SeeloweBitwa o wzgórza Seelow|Seelow]]. Po śmierci [[Adolf Hitler|Hitlera]] opuścił wraz z [[Martin Bormann|Martinem Bormannem]] bunkier i uciekł z Berlina. Uznany oficjalnie za zmarłego, ukrywał się nierozpoznany pod nazwiskiem Erich Siewert w [[Meklemburgia|Meklemburgii]]-Pomorzu Przednim aż do aresztowania w grudniu 1945 roku w [[Lubeka|Lubece]], po tym jak podjął kontakt z dawnymi działaczami HJ i NSDAP.

Axmann został w październiku 1946 roku na krótko zwolniony z aresztu, jednak już w lipcu 1947 ponownie go aresztowano i przesłuchiwano. W kwietniu 1949 został w procesie denazyfikacyjnym uznany za głównego winnego i skazany na ponad 3 lata obozu pracy. Do kary zaliczono jednak pobyt w areszcie śledczym. W dniu 19 sierpnia 1958 roku sąd berliński skazał go za "podżeganie„podżeganie młodzieży do nienawiści"nienawiści” na karę 3500035 000 marek, którą to sumę mógł uzbierać dzięki sprzedaży kilku działek w Berlinie.

Po roku 1976 mieszkał w Berlinie, jednak w 1985 wycofał się z życia zawodowego i pracował nad swoimi wspomnieniami, które ukazały się w 1995 pod tytułem "Przecież„Przecież to nie może być już koniec"koniec”.