Pojęcie ''siunjaty'' pojawiło się w literaturze [[Mahāprajñāpāramitā Sūtra|Pradżniaparamity]], potem zaś zostało skomentowane w tekstach [[NagarjunaNagardżuna|Nagardżuny]]. Według niego [[Sansara|samsara]] jak i [[nirwana]] są nierealne, czyli puste. Pustka jest po prostu brakiem niezależnego istnienia wszelkich rzeczy i zjawisk. W [[Sutra serca|Sutrze Serca]] powiedziano "Pustka jest formą a forma jest pustką". W [[Diamentowa Sutra|Sutrze Diamentowej]] stwierdza się, że "wszystkie rzeczy złożone są jak światło, znikający obraz, migotanie lampy oliwnej, złudzenie, kropla wody, marzenie senne i blask błyskawicy". W [[mahajana|mahajanie]] w późniejszym okresie rozwoju [[buddyzm]]u w [[Indie|Indiach]] rozróżniono dwa główne przekazy w których zawarte są nauki o siunjacie: przekaz [[Nagardżuna|Nagardżuny]] o [[Madhjamaka|madhjamace]] o „Środkowej Ścieżce” oraz przekaz [[Asanga|Asangi]] o „[[natura Buddy|naturze Buddy]]”.
