Język szwedzki: Różnice pomiędzy wersjami

Standardowy język szwedzki posiada 2 [[Rodzaj gramatyczny|rodzaje gramatyczne]]: nijaki (neutrum, ett-ord) i wspólny ([[utrum]], ogólny, nienijaki, en-ord), który powstał z połączenia rodzaju męskiego i żeńskiego. Jednakże niewielka część dialektów języka szwedzkiego rozróżnia jeszcze 3 rodzaje gramatyczne. Około 80-75% szwedzkich [[rzeczownik]]ów posiada rodzaj ogólny (en), a tylko około 20-25% rodzaj nijaki (ett). Szwedzki rzeczownik odmienia się przez 2 [[Przypadek|przypadki]]: mianownik i dopełniacz (s-genitiv), w którym formy dzierżawcze tworzy się poprzez dodanie końcówki -s –, podobnie jak w [[Język angielski|angielskim]]. Forma dopełniacza jest jednak często zastępowana przez złożenia (zrosty), np. [[wikt:budgetförslag|budgetförslag]] (propozycja budżetu), jako [[wikt:budget#sv|budget]] (budżet) + [[wikt:förslag|förslag]] (propozycja).

Tworzenie [[Liczba mnoga|liczby mnogiej]] jest nieco skomplikowane, ponieważ w szwedzkim jest pięć [[Deklinacja (językoznawstwo)|deklinacji]]. Deklinacje szwedzkiego rzeczownika obejmują nie tylko tworzenie liczby mnogiej, ale także form określonych rzeczowników i niejednokrotnie rzeczownika trzeba uczyć się wraz z jego rodzajem, jego formą określoną i formą liczby mnogiej. Możliwe końcówki liczby mnogiej to: -or, -ar, -er, -r, -n, bardzo rzadko z [[przegłos]]em (czyli zmianą samogłoski w temacie), jeszcze rzadziej sam przegłos bez końcówki, zaś aż ok. 25% szwedzkich rzeczowników ma taką samą formę zarówno dla liczby pojedynczej, jak i mnogiej – np. ett '''rum''' – två '''rum''', czyli: jeden pokój – dwa pokoje. Są to głównie rzeczowniki nijakie, czyli takie, które mają rodzajnik ett.

'''Pierwsza deklinacja''' dotyczy rzeczowników dwu- i więcej sylabowych rodzaju wspólnego, zakończonych na nieakcentowane -A. Liczbę mnogą tworzy się przez usunięcie nieakcentowanego -a i dodanie końcówki -or. Formę określoną w liczbie mnogiej tworzy się przez dodanie do końcówki -or końcówkękońcówki -na: