Słowianie połabscy: Różnice pomiędzy wersjami

Słowianie połabscy zamieszkiwali tereny między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą od VI wieku. We wczesnym średniowieczu stali się celem ekspansji [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]], a później najazdów [[Sasi|Sasów]]. Obodrzyce i Wieleci w [[VII wiek]]u dostali się pod wpływy państwa [[Frankowie|Franków]]. Wyzwolili się z nich w [[983]] po zdobyciu m.in. [[Hobolin]]a i [[Hamburg]]a<ref>[[Paweł Jasienica]], ''Polska Piastów'', PIW 1985, str.44-45.</ref>. Powstanie zakończyła nierozstrzygnięta [[bitwa pod Białoziemiem]], między [[Tongera|Tongerą]] a [[Mulda (rzeka)|Muldą]] - dopływami [[Łaba|Łaby]].

 

 

Dokument cesarza [[Ludwik I Pobożny|Ludwika Pobożnego]] napisany do biskupa [[Würzburg]]a w latach 826-830, który odwołuje się do wydarzeń z czasów [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]], wspomina dwa słowiańskie plemiona "Moinvinidi i Radanzwinidi" mieszkające między rzeką [[Men]] i Radencą. W dokumencie tym cesarz zaleca ochrzczenie [[Słowianie|Słowian]] należących do tych plemion i zbudowanie dla nich kościoła na terenie [[Diecezja würzburska|diecezji würzburskiej]]<ref>Jerzy Gąssowski, "Dzieje i kultura dawnych Słowian (do X wieku)", Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1964</ref>.