Traktat kiachtański (1915): Różnice pomiędzy wersjami

Rokowania rozpoczęły się jesienią 1914 roku. Strona mongolska dążyła do uznania całkowitej niepodległości swojego kraju, tymczasem Chińczycy gralinegocjowali na możliwie jak najmniejsze ustępstwa. Ostatecznie 7 czerwca (25 maja [[kalendarz juliański|starego stylu]]) 1915 roku podpisane zostało porozumienie, które zasadniczo potwierdzało istniejące ''status quo''. Mongolia zgodziła się uznać suwerenność Chin, w zamian za potwierdzenie autonomii wewnętrznej. Chiny zobowiązały się do nieingerowania w politykę rządu mongolskiego, a także nie wprowadzania na jej terytorium swoich wojsk i nie osiedlania chińskich osadników. Mongolii przyznane zostało prawo do zawierania umów handlowych z państwami trzecimi, jednak bez prawa utrzymywania zagranicznych placówek dyplomatycznych. Potwierdzone zostały ponadto dotychczasowe przywileje kupców rosyjskich na obszarze Mongolii oraz eksterytorialność placówek rosyjskich. Wbrew nadziejom Mongołów, postanowienia traktatu nie objęły terenów Mongolii Wewnętrznej<ref name = bazylow />.