Dichlorodifenylotrichloroetan: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Częściowe anulowanie wersji 40828462 autora The Polish (dyskusja), drobne redakcyjne, drobne techniczne, źródła/przypisy, poprawa linków
Linia 109:
Bardzo trwały. [[Czas połowicznego rozpadu|Okres połowicznego rozpadu]] w glebie: 2-15 lat, w wodzie: 56 dni, 28 w rzece. Produkty rozpadu to głównie [[Dichlorodifenylodichloroetylen|DDE]] i [[Dichlorodifenylodichloroetan|DDD]], które mają zbliżone właściwości i są jeszcze bardziej trwałe. Odkładają się w tkankach tłuszczowych zwierząt.
 
DDT jest organochloryną, wykazującą słabą aktywność estrogeniczną, przez co może zaburzać równowagę hormonalną u zwierząt, jak wykazały badania laboratoryjne na myszach i szczurach. Nie potwierdzono tego u ludzi. Teoretyczne objawy ostrego zatrucia DDT u ludzi: wzmożona pobudliwość, zaburzenia koordynacji ruchów, bóle głowy, [[wymioty]] i drgawki, zgon na skutek porażenia ośrodka oddechowego i [[obrzęk płuc|obrzęku płuc]]. Jednoznaczne potwierdzenie DDT jako trucizny, będącej przyczyną zgonu, nie zostało odnotowane. Przeprowadzono nawet badania, w których ochotnicy spożywali 35 mg DDT dziennie przez prawie 2 lata. Wyniki okazały się kontrowersyjne, ale ustalono przybliżoną dawkę 10 mg/kg powodującą konwulsję. [[Dawka śmiertelna]] LD50 przekracza 50 mg/kg. Długotrwała ekspozycja na DDT może zwiększać ryzyko zachorowania na [[Rak sutka|raka piersi]]<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Cohn | imię = BA. | nazwisko2 = Wolff | imię2 = MS. | nazwisko3 = Cirillo | imię3 = PM. | nazwisko4 = Sholtz | imię4 = RI. | tytuł = DDT and breast cancer in young women: new data on the significance of age at exposure | czasopismo = Environ Health Perspect | wolumin = 115 | numer = 10 | strony = 1406-1414 | rok = 2007 | doi = 10.1289/ehp.10260 | pmid = 17938728|pmc= PMC20226662022666|url=http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2022666/pdf/ehp0115-001406.pdf }}</ref>.
 
Początkowo związek uważano za nieszkodliwy dla ludzi, [[ssaki|ssaków]] i [[ptaki|ptaków]]. W 1949 roku amerykański lekarz M. S. Biskind oskarżył DDT o wywoływanie u dzieci [[Choroba Heinego-Medina|choroby Heinego-Medina]], w rzeczywistości wywoływanej przez [[Wirusy|wirus]]<ref>{{cytuj stronę |url=http://www.chemia.org/id25.html |autor=Przemysław Mastalerz |tytuł=Problem DDT |opublikowany=Wydawnictwo Chemiczne}}</ref>.