GAZ-21 Wołga: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
|||
Linia 83:
Unowocześnioną stylistykę opracowano pod kierownictwem projektanta nadwozia Lwa Jeremiejewa. Przede wszystkim samochód otrzymał nową atrapę chłodnicy, z 37 wąskich chromowanych pionowych pasków, wygiętych na zewnątrz, w chromowanej ramie<ref name=avto73-6/>. Usunięto figurkę skaczącego jelenia i chromowany wzdłużny pasek pośrodku maski, zmieniono też formę plakietki firmowej na masce. Zmodyfikowano przednie światła pozycyjne z kierunkowskazami, zachodzące teraz na boki nadwozia, oraz tylne lampy zespolone<ref name=avto73-6/>. Na bokach przednich błotników pojawiły się stylizowane metalowe napisy ''Волга'' (Wołga)<ref name=avto6-5/>. Uproszczono formę zderzaków, pozbawiając je przy tym kłów. Uchwyt do otwierania bagażnika wraz z lampką podświetlania tablicy rejestracyjnej otrzymał formę stylizowanej mewy, będącej także symbolem miasta Gorki. Wersje z luksusowym wykończeniem otrzymały wystające chromowane paski na górnej krawędzi przednich i tylnych błotników. Użyto chromowanych ozdób na dolnej krawędzi drzwi w miejsce aluminiowych<ref name=avto73-6/>. Ulepszeniom podlegało też wnętrze, wprowadzono wygodniejszą przednią kanapę, z lepszym mechanizmem rozkładania, oraz zastosowano syntetyczne materiały obiciowe<ref name=avto73-5/>. Deska przyrządów nie zmieniła się w znaczącym stopniu, lecz bardziej ergonomiczna stała się wyciągana dźwignia [[hamulec pomocniczy|hamulca ręcznego]] pod deską przyrządów<ref name=avto73-5/>. Dalsze drobne zmiany wprowadzono w 1965 roku w modelu GAZ-21R, dotyczące m.in. dłuższych piór wycieraczek, ozdób na drzwiach, wzmocnionych podłużnic, oraz ulepszonego systemu ogrzewania<ref name=avto73-6/>.
Oprócz zmian stylistycznych, model z 1962 roku otrzymał silniki o mocy podniesionej o 5 KM dzięki przekonstruowaniu [[tłok]]ów i zwiększeniu [[stopień sprężania|stopnia sprężania]] z 6,6 do 6,7 (bazowy silnik o mocy 75 KM) oraz z 7,15 do 7,65 (eksportowy silnik o mocy 85 KM)<ref name=avto73-4/>. Nieco zwiększyło to dynamikę samochodu, który rozpędzał się do 100 km/h szybciej o 2-3 sekundy, a eksportowa wersja osiągała 135 km/h<ref name=avto73-5/>. Wprowadzono też inne drobne ulepszenia, przede wszystkim zastosowano [[amortyzator hydrauliczny|hydrauliczne amortyzatory teleskopowe]] w zawieszeniu zamiast dźwigniowych<ref name=katalog16>A.D. Proswirnin (red.) ''Awtomobil „Wołga”...'', s.16</ref><ref name=uwaga>Według niektórych publikacji, amortyzatory teleskopowe zastosowano już w 1961 roku (I. Padierin, ''GAZ-21I «Wołga»'', „Awtoliegiendy SSSR” Nr 6, s.7), o czym jednak brak informacji w instrukcji z 1962 (W.I. Borisow i in., ''Awtomobil M-21 Wołga...'', s.188)
Ostatni egzemplarz pierwszej generacji Wołgi wyprodukowano 15 lipca 1970 (w wersji GAZ-21US)<ref name=avto73-6/>.
Linia 113:
Według testu brytyjskiego czasopisma ''The Motor'' z 1962, Wołga została oceniona jako „staromodny pod wieloma względami” i „nieekscytujący”, lecz duży, wytrzymały, „ekstremalnie wygodny”, oferujący dużo miejsca i cichy przy średnich prędkościach samochód, przypominający z wyglądu poprzednią generację samochodów amerykańskich. Wśród wad wymieniono duże zużycie paliwa i ograniczone przyspieszenie. Podkreślono też bogate wyposażenie standardowe. Cena modelu M-21K na brytyjskim rynku wynosiła poniżej 920 funtów szterlingów, a z kierownicą po prawej stronie – niecałe 1081 funtów<ref name=motor62/>.
Charakterystyczna dla radzieckiego przemysłu samochodowego była produkcja samochodów osobowych fabrycznie przystosowanych do użytku jako taksówka, używanych przez państwowe przedsiębiorstwa taksówkowe. Było to szczególnie istotne zastosowanie Wołgi – w pewnych okresach ilość taksówek sięgała 1/3 produkcji<ref name=taksi>''GAZ-M21T «Wołga» taksi'', „Awtomobil Na Służbie”, Nr 20, DeAgostini, 2012, ISSN 2223-0440, s.10-13 (ros.)</ref>. W przypadku Wołgi M-21 początkowo były to odmiany M-21B (przejściowa z silnikiem dolnozaworowym) i M-21A (pierwszej i drugiej serii), a następnie M-21T (trzeciej serii) i przeznaczony głównie na eksport GAZ-21TS. Oprócz wyposażenia w [[taksometr]] zamiast radioodbiornika, miały one uboższe wykończenie wnętrza, z tańszych i łatwiej zmywalnych materiałów ([[skaj|sztucznej skóry]]). Nie miały żadnych podświetlanych oznaczeń na dachu, a jedynie zielone światełko w prawym górnym rogu szyby przedniej, oznaczające wolną taksówkę. Wyróżniały się one zewnętrznie poziomymi paskami z szachownic w kontrastowym kolorze, oraz brakiem anteny. Taksówki po remoncie kapitalnym w moskiewskich zakładach WARZ wyróżniały się ponadto czerwonym dachem (nazywane „czerwona czapeczka”)<ref name=taksi/>. M-21T otrzymał w 1963 roku indywidualne fotele dla kierowcy i pasażera z przodu, przy tym prawy fotel mógł się składać w celu uzyskania równej przestrzeni bagażowej, miał on jednak mało wygodne cienkie siedzenie i oparcie<ref name=taksi/>. Na skutek intensywnej eksploatacji taksówki na ogół szybko się zużywały i służyły po 5-6 lat, przejeżdżając średnio 350 tys.
Wołgi używane były na niewielką skalę także w sporcie samochodowym. Już w 1958 roku Wołgi zdobyły pierwsze trzy miejsca w rajdowych mistrzostwach ZSRR. Poza granicami ZSRR nie odnosiły jednak większych sukcesów. W 1967 roku radziecka załoga na M-21 zajęła 2 miejsce w klasyfikacji generalnej górskiego Rajdu Etiopii<ref name=m22/>. Używane były też w innych krajach, np. z fińskimi załogami w [[rajd Finlandii|Rajdzie 1000 Jezior]]<ref name=avto41-4/>.
| |||