Kościół (teologia): Różnice pomiędzy wersjami

{{Cytat| Przez cały okres pierwszych trzech wieków, jedność była związana na najgłębszym poziomie z [[Wiara (chrześcijaństwo)|wiarą]], modlitwami i działalnością Kościoła. [[Ewangelia Jana|Ewangelia św. Jana]] odzwierciedla ten fakt przedstawiając jedność Kościoła jako dramatyczną prośbę w modlitwie Pana (por. J 17,11 i 20n). [[Dzieje Apostolskie]] wyrażają tę samą rzeczywistość, kiedy dobitnie podkreślają jedność jako charakterystyczny element życia Kościoła w jego pierwszych latach (por Dz 2,44nn), zaś istnienie „teologii jedności” w okresie tak wczesnym, jak ten z w listów Pawłowych nie można interpretować inaczej niż jako wskazanie wagi, którą Kościół od początku przywiązywał do jego jedności. W latach następujących po czasach apostolskich, Kościół traktował swą jedność jako przedmiot stałej troski i przedmiot żarliwej wiary. Teksty tak zwanych Ojców apostolskich przedstawiają jedność Kościoła jako przedmiot nauczania i rzeczywistość, dla której zwalczali każdą siłę niosącą podział. Pod koniec II wieku, [[Ireneusz z Lyonu|Ireneusz]] stara się w dziele poświęconym szczególnie temu tematowi pokazać, że Kościół był i został zachowany jako jeden, i że jedność stanowi niezbędny warunek jego egzystencji. Kilka pokoleń później, [[Cyprian z Kartaginy|św. Cyprian]] poświęca specjalne studium tematowi jedności Kościoła, podczas gdy w różnych [[Chrześcijańskie wyznania wiary|tekstach Credo]], jedność wcześnie przyjmuje charakter artykułu wiary<ref>Por. {{Cytuj książkę | tytuł = Eucharist, Bishop, Church: The Unity of the Church in the Divine Eucharist. The Bishop During the First Three Centuries.| autor = Zizioulas J. | autor link = Joanis Ziziulas | wydanie = 3 | strony = 9}}</ref>.}}

Według [[Siergiej Bułgakow|Sergiusza Bułgakowa]], różne podzielone wyznania chrześcijańskie, mogą powrócić do jedności Kościoła, za pośrednictwem [[Prawosławie|prawosławia]], które jest „jest prawdziwym Kościołem, posiadającym pełnię autentycznej prawdy w Duchu Świętym”. Stąd wszystkie inne wspólnoty i kościoły chrześcijańskie winny włączyć się „w jeden strumień powszechnego prawosławia”. Autor ten podkreślapodkreślił też, że twierdzenie to nie wynika ani z postaw imperialnych czy prozelityzmu, nieani jest też wynikiemz pychy. Jest natomiast konsekwencją faktu, że prawda jest jedna, nie dopuszcza kompromisów, a chronienie jej nie jest niczyją zasługą lecz darem Bożym. Ci, którzy otrzymali ten dar czasem okazują się go niegodni. Jak stwierdził rosyjski teolog „i historia [[Izrael|narodu wybranego]], jak i historia prawosławia, wyraźnie pokazują, że ci, którzy chronią prawdę, mogą być tego niegodni”<ref>Zob. {{cytuj książkę | autor r= Sergiusz Bułgakow | autor r link = SergiuszSiergiej Bułgakow| autor = tenże | rozdział = Prawosławie i heterodoksja |tytuł = Prawosławie. Zarys nauki i Kościoła prawosławnego| inni = [[Henryk Paprocki|ks. Henryk Paprocki]] (przekład) | wydawca = Orthdruk s.c, Formica | miejsce = Warszawa – Białystok | rok = 1992 | strony = s. 203}}.</ref>.

* {{Cytuj książkę | autor r= Sergiusz Bułgakow | autor r link = SergiuszSiergiej Bułgakow| autor = tenże |tytuł = Prawosławie. Zarys nauki i Kościoła prawosławnego| rozdział = Prawosławie i heterodoksja |inni = [[Henryk Paprocki|ks. Henryk Paprocki]] (przekład) | wydawca = Orthdruk s.c, Formica | miejsce = Warszawa – Białystok | rok = 1992 | strony = s. 203-207}}