Libia w okresie rządów Mu’ammara al-Kaddafiego: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Ustrój polityczny: drobne redakcyjne |
m →Przejęcie władzy: int. |
||
Linia 173:
{{osobny artykuł|Rewolucja libijska w 1969}}
Dawne granice administracyjne Libii zostały zastąpione, aby przekroczyć granice plemienne, tradycyjnych liderów plemiennych zastąpili przedstawiciele rządu<ref>Bruce St John 2012, s. 154–155.</ref>. Al-Kadafi utworzył Arabski Związek Socjalistycznej, której prezesem został<ref>Blundy & Lycett 1987, s. 91; Vandewalle 2008, s. 11; Bruce St John 2012, p. 155.</ref>. Wkrótce zlikwidowano wojskowe bazy brytyjskie i amerykańskie, zmuszono do wyjazdu 25 000 mieszkających w Libii Włochów oraz przeprowadzono [[nacjonalizacja|nacjonalizację]] wydobycia i przetwórstwa [[ropa naftowa|ropy naftowej]]. Kadafi stworzył państwo autorytarne, oparte na islamie, zarządzane przez Kongresy Ludowe.
Zwiększono wydajności sektora naftowego. W 1969 rząd zwiększył więc cenę libijskiej ropy. W roku 1970, idąc śladem Libii pozostałe kraje [[OPEC]] zwiększyły ceny ropy<ref>Blundy & Lycett 1987, s. 66–67; Bruce St John 2012, s. 145–146.</ref>. Rząd na skutek Umowy Trypolitańskiej wprowadził koncernom naftowym [[podatek dochodowy]]. Działania te przyniosły Libii miliard dodatkowych przychodów w pierwszym roku<ref>Vandewalle 2008, s. 15; Bruce St John 2012, s. 147.</ref>. W 1969 roku [[PKB]] państwa wynosił 3,8 miliarda [[Dolar amerykański|dolarów amerykańskich]] to w 1974 roku wzrósł do 8,170 miliardów a w 1979 do 24,5 miliarda<ref>Blundy & Lycett 1987, s. 107.</ref>. Normy życia Libijczyków w ciągu pierwszej dekady administracji Kadafiego znacznie się poprawiły. W 1979 roku średni dochód na mieszkańca wynosił już 8,170 dolarów (w porównaniu do 40 dolarów w 1951). Dochód ten był powyżej średniej wielu krajów uprzemysłowionych (w tym Wielkiej Brytanii i Włoch)<ref>Blundy & Lycett 1987, s. 107.</ref>.
Al-Kadafi wprowadził w kraju [[szariat]] w ramach którego w Libii zdelegalizowano spożywanie alkoholu, zamknięto kluby nocne i kościoły [[chrześcijaństwo|chrześcijańskie]], zachęcano ludność do noszenia tradycyjnych strojów a w ramach polityki panarabskiej język arabski uznano jako jedyny język dopuszczalny w oficjalnych komunikatach i znakach drogowych<ref>Blundy & Lycett 1987, s. 64; Vandewalle 2008, s. 31; Kawczynski 2011, s. 21; Bruce St. John 2012, s. 134.</ref>.
=== Wczesne rządy pułkownika ===
| |||