Napoleon Józef Bonaparte: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
infobox, poprawa linków |
m szablon fix |
||
Linia 23:
'''Napoleon Józef Bonaparte''', właśc. [[język francuski|fr.]] '''''Napoléon Jérôme Joseph Charles Paul, Son Altesse Impériale le prince Napoléon, Prince français, Duc de Montfort, comte de Moncalieri, comte de Meudon''''', zwany ''Plon-Plon'', po utworzeniu II cesarstwa podpisywał się '''''Napoléon (Jérôme)''''' (ur. [[Triest]], [[9 września]] [[1822]], zm. [[Rzym]], [[17 marca]] [[1891]]. Był synem ks. [[Hieronim Bonaparte|Hieronima Bonaparte]], najmłodszego brata [[Napoleon Bonaparte|Napoleona I]], i [[Katarzyna Wirtemberska (Bonaparte)|Katarzyny Wirtemberskiej]], córki tamtejszego króla [[Fryderyk I Wirtemberski|Fryderyka I]], [[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref>[[Ludwik Hass]], Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, [[1982]], s. 340.</ref>
W przeciwieństwie do kuzyna, [[Napoleon III Bonaparte|Napoleona III]], szalenie podobny do rodu Bonapartych i dumny ze swego pochodzenia od prastarej dynastii wirtemberskiej, Napoleon Józef krytykowany był za gwałtowność, libertynizm i antyklerykalizm. Odznaczał się przy tym wysoką inteligencją, był świetnym mówcą i zręcznym politykiem, gdyby los nie odsunął go na drugi plan po kuzynie Napoleonie III, być może zapisałby się w historii. Od [[1840]] służył w siłach zbrojnych Wirtembergii. Do Francji przybył po zwycięstwie rewolucji [[1848]] roku i jako reprezentant [[Departament (Francja)|departamentu]] [[Korsyka|Korsyki]], a w następnym roku departamentu [[Sarthe (departament)|Sarthe]], został wybrany na posła do [[Zgromadzenie Narodowe (Francja)|Zgromadzenia Narodowego]]. Zajął w nim miejsce na lewicy i zyskał przydomki ''prince rouge'' i ''prince de la Montagne''. Początkowo nie poparł zamachu stanu Ludwika Napoleona, później jednak pogodził się z nowym systemem, po ustanowieniu cesarstwa został mianowany senatorem i do czasu narodzin późniejszego [[Napoleon Hieronim Bonaparte|Napoleona IV]] w r. [[1856]] był następcą tronu Cesarstwa. Często jednak pozostawał w opozycji do rządu cesarskiego kuzyna.
W czasie [[wojna krymska|wojny krymskiej]] zgłosił się na ochotnika do wojska i w [[1854]] roku został wysłany na Wschód jako dowódca III dywizji wojsk francuskich, gdzie odznaczył się w czasie bitwy nad rzeką Almą. Nie zgadzając się ze sposobem prowadzenia wojny (zbyt mała agresywność, układy z Austrią etc.), skłócony z nowym głównodowodzącym Canrobertem i chory, bez zezwolenia powrócił do Francji. Zarzucano mu [[dezercja|dezercję]], jego dziecięce przezwisko Plon-Plon złośliwi przerobili na Craint-Plomb (bojący się [[ołów|ołowiu]]).
Linia 39:
Dziećmi Napoleona Józefa i Klotyldy Sabaudzkiej byli:
* [[Napoleon-Wiktor Bonaparte|Napoleon Wiktor]] ([[1862]]-[[1926]]),
* [[Ludwik Napoleon Józef Bonaparte|Napoleon Ludwik]] ([[1864]]-[[1932]]), generał [[
* [[Maria Letycja Bonaparte|Maria Letycja Eugenia]] ([[1866]]-[[1926]]), wydana za [[Amadeusz I Sabaudzki|Amadeusza ks. Aosty]].
Linia 48:
* F. U. von Wrangel, ''Les maisons souveraines de l'Europe'', Stockholm 1897
{{przypisy}}
{{Głowa rodu Bonapartów}}
{{Kontrola autorytatywna}}
| |||