Biblioteka Jagiellońska: Różnice pomiędzy wersjami

Historia Biblioteki Jagiellońskiej powiązana jest nieodłącznie z historią samego [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], stąd też za datę jej utworzenia uznaje się rok 1364. Do dzisiaj zachowały się kodeksy, używane w [[XIV wiek]]u kodeksywieku. Przez długi okres zbiory biblioteczne, pochodzące z darów profesorów i wychowanków uniwersytetu, gromadzone były przy poszczególnych wydziałach, kolegiach, bursach studenckich. Największy ich zbiór, głównie z zakresu [[teologia|teologii]] i [[siedem sztuk wyzwolonych|sztuk wyzwolonych]], znajdował się w [[Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego|Collegium Maius]]. Tam też po jego odbudowie na przełomie [[XV wiek|XV]] i [[XVI wiek|XVI]] wieku Biblioteka uzyskała osobne pomieszczenie, zwane dzisiaj Salą Obiedzińskiego (od nazwiska profesora - pomysłodawcy). Aż do 1940 roku budynek Collegium Maius był główną siedzibą Biblioteki Jagiellońskiej.

W [[XVI wiek|XVI]] wieku jej zbiory stale się powiększały, dopiero wiek [[XVII wiek|XVII]] i [[XVIII wiek|XVIII]] przyniósł pewien kryzys. Z pomocą przyszła Bibliotece i całemu uniwersytetowi [[Komisja Edukacji Narodowej]] w osobie [[Hugo Kołłątaj|Hugona Kołłątaja]]. Na jego wniosek połączono rozproszone zbiory i utworzono jedną bibliotekę ogólnouniwersytecką o charakterze publicznym. Przyznano także fundusz na potrzeby liczącego wówczas 1926 rękopisów i 32 000 woluminów druków księgozbioru{{fakt|data=2013-12}}.

Okres rozbiorów nie wpłynął korzystnie na rozwój biblioteki. Udało się mimo to uporządkować zbiory oraz rozbudować pomieszczenia. Rozkwit biblioteki na przełomie [[XIX wiek|XIX]] i [[XX wiek|XX]] wieku wiąże się z osobą [[Karol Estreicher (starszy)|Karola Estreichera]], twórcy [[Bibliografia Polska|Bibliografii Polskiej]], który dbał zwłaszcza o wzrost liczby druków w języku polskim.

Rozwój Biblioteki po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] wiązał się z wprowadzeniem [[Egzemplarz obowiązkowy|egzemplarza obowiązkowego]] druków polskich, współpracy z bibliotekami zagranicznymi, ciągle też przyczyniały się do niego rozmaite dotacje. Od 1969 roku rozpoczęto także archiwizowanie druków polskich, a w latach 90. obowiązkiem tym objęto także dokumenty audiowizualne i elektroniczne{{fakt|data=2013-12}}. Przyrost zbiorów bibliotecznych wymusił rozbudowę gmachu Biblioteki, pierwszą w latach 1961-1963, a drugą - w 1995-2001. W latach 90. rozpoczęto także komputeryzację zbiorów. Opracowano także systemy zabezpieczające przed kradzieżą, co było następstwem zniknięcia ze zbiorów kilkudziesięciu cennych starodruków{{fakt|data=2013-12}}.