Appeasement: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Bundesarchiv Bild 146-1972-028-14, Anschluss Österreich retouched.jpg|mały|[[Przyłączenie Austrii|Anschluss Austrii]] (marzec 1938)]]

'''Appeasement''' ([[Język angielski|ang.]]. ’zaspokojenie’’''zaspokojenie''’) – polityka ustępstw prowadzona przez rząd [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] z premierem [[Neville Chamberlain|Neville'em Chamberlainem]], a później także rząd [[III Republika Francuska|francuski]] z premierem [[Édouard Daladier|Édouardem Daladierem]] w latach 1937–1939[[1937]]-[[1939]] względem przywódcy [[III Rzesza|Rzeszy Niemieckiej]] [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]] oraz jego sojusznika, [[premier|premiera]] [[Włochy|Włoch]] [[Benito Mussolini|Benita Mussoliniego]].

Za początek appeasementu można uznać brak reakcji na [[Remilitaryzacja Nadrenii|remilitaryzację]] [[Nadrenia|Nadrenii]] w marcu [[1936]]. Kolejnym działaniem Niemiec hitlerowskich, umacniającym ich pozycję, był [[Przyłączenie Austrii|Anschluss Austrii]] w marcu [[1938]]. Działanie to nie doczekało się żadnej oficjalnej reakcji ze strony [[Francja|Francji]] i Wielkiej Brytanii, a [[Liga Narodów]] jedynie wykreśliła Rzeszę Niemiecką z listy członków, nie podejmując innych kroków.

Wydarzeniem, w którym appeasement ujawnił się z całą mocą, był konflikt niemiecko-czechosłowacki o [[Kraj Sudecki|Kraj Sudetów]]. Kraj ten, zamieszkały w większości przez [[Niemcy sudeccy|Niemców]], przypadł po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] w udziale [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]]. Współżycie między narodami układało się harmonijnie, aż do połowy [[Lata 30. XX wieku|lat trzydziestych]], kiedy powstała [[Faszyzm|faszyzująca]] [[Partia Sudeckoniemiecka]] ([[Język niemiecki|niem]]. ''Sudetendeutsche Partei'') pod kierownictwem [[Konrad Henlein|Konrada Henleina]]., Henlein,który domagając się przyłączenia Kraju Sudetów do Rzeszy Niemieckiej, oskarżył rząd w [[Praga|Pradze]] o prześladowania i zwrócił się o pomoc do Adolfa Hitlera. W konflikt niemiecko-czechosłowacki włączyły się także inne kraje. Pozornie występowały w obronie Czechosłowacji, jednakże w kulminacyjnym momencie zaczęły namawiać praski rząd do ustąpienia. Sprawę zakończył [[układ monachijski]] (29-30 września 1938) z udziałem przedstawicieli Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch, na którym postanowiono przyłączyć Kraj Sudetów do III Rzeszy. Należy dodać, że [[Poseł|posłowie]] czescy nie zostali nawet dopuszczeni do sali obrad.

Po kolejnej agresji niemieckiej, tj. zajęciu całych [[Czechy|Czech]] i podporządkowaniu [[Słowacja|Słowacji]] w marcu [[1939]] polityka Chamberlaina spotkała się z ostrą krytyką w Wielkiej Brytanii. Premier próbował przyjąć twardszy kurs, udzielając gwarancji [[II Rzeczpospolita|Polsce]] (31 marca 1939), [[Rumunia|Rumunii]] oraz [[Grecja|Grecji]] i później, na tydzień przed wybuchem wojny, podpisując z nią układ o wzajemnej pomocy ([[polsko-brytyjski układ sojuszniczy]]). Nie dało to już jednak spodziewanych rezultatów – wojna wybuchła.

Ostatnim echem appeasementu można nazwać [[Dziwna wojna|dziwną wojnę]] (zwaną też "śmieszną"„śmieszną” albo "siedzącą"„siedzącą”), jaką [[Alianci II wojny światowej|alianci]] prowadzili na [[Front zachodni (II wojna światowa)|froncie zachodnim]] jesienią 1939.

Polityka appeasementu została w pełni zarzucona wraz z objęciem w Wielkiej Brytanii rządów przez [[Winston Churchill|Winstona Churchilla]] w maju [[1940]].