Gnieszowice (województwo świętokrzyskie): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Poprawki infoboksu |
Vindicator (dyskusja | edycje) m lit. |
||
Linia 13:
|gminashort=Koprzywnica
|miejska=
|powierzchnia=5
|stopniN=50
|minutN=36
Linia 32:
[[Podział administracyjny Polski 1975-1998|W latach 1975-1998]] miejscowość położona była w [[województwo tarnobrzeskie|województwie tarnobrzeskim]].
W [[1998]] r. Gnieszowice miały 560 mieszkańców i 157 gospodarstw o łącznej powierzchni 505
==Historia==
Linia 38:
W [[XII wiek]]u Gnieszowice były własnością Pawła Skotnickiego [[Bogoria (herb szlachecki)|herbu Bogoria]]. Część wsi w [[1185]] r. [[komes]] [[Mikołaj Bogoria]] darował klasztorowi koprzywnickiemu.
W drugiej połowie [[XIV wiek]]u na terenie Gnieszowic
W [[1370]] r. ci sami bracia wykupili część wsi Gnieszowice od Bogoriów, a w [[1374]] r. sprzedali całe swoje dobra opatowi koprzywnickiemu - Konradowią za cenę 500 grzywien, ustanawiajac prawo dożywocia (na dwóch działach - ''sortes'') siostrze Wichnie (wdowie po szlachetnym Parkoszu). 2 lata później Wichna z synem Paskiem (dziedzicem Skotnik) zawarła z opactwem koprzywnickim ugodę, na mocy której pozwoliła opatowi odbudować i użytkować rowy po obu brzegach rzeki Koprzywianki (poczynając od młynów w Gnieszowicach aż do wsi Beszyce). Po śmierci Wichny, klasztor objął we władanie niemal całą wieś, a jego folwark nazywany był ''curia''.
Linia 49:
W roku [[1508]] z dóbr w Gnieszowicach płacono podatek: klasztor koprzywnicki z 8,5 [[łan|łana]], 17 kmieci i 3 komorników; Skotniccy z 3 łanów kmiecych, 2 zagrodników bez ról i folwarku; a Jan Podłęski z 1 łana i 2 komorników. Pod koniec [[XVI wiek]]u w Gnieszowicach zaznacza się wzrost własności szlacheckiej (m.in. spadkobiercy Jana Podłęskiego: Jan, Joachim i Przecław dokonali znacznego powiększenia swoich dóbr).
W [[1787]] r. wieś miała 311 mieszkańców, w tym 5 Żydów, a w [[1827]] r. 41 domy i 252 mieszkańców. W [[1884]] r. Gnieszowice
Na przełomie [[XIX]] i [[XX wiek]]u mieszkańcy wsi emigrowali w poszukiwaniu zajęcia zarobkowego do Zachodniej Europy (głównie Francja), Argentyny i Stanów Zjednoczonych.
| |||