Naginata-dō: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 3:
Jako [[sztuka walki]] dyscyplina ta sięga korzeniami aż do [[IX wiek]]u, kiedy włócznie o "mieczowatym" ostrzu długości ok. 90 cm, osadzonym na długim [[drzewce|drzewcu]] zostały użyte po raz pierwszy. Szybko zostały docenione jako broń niezwykle skuteczna, stosowana przez pieszych żołnierzy przeciwko [[konnica|konnicy]].
W późniejszych czasach włócznie były używane przez wartowników oraz straż przyboczną podróżujących możnowładców. Wraz z upływem czasu, gdy pola bitewne zdominowała [[broń palna]], umiejętność walki włócznią przekształciła się w sztukę samoobrony mnichów-wojowników, wreszcie - w sztukę walki przeznaczoną dla kobiet.
Kobiety z rodzin [[samuraj]]skich używały własnych włóczni ze złoconymi drzewcami do wspomagania swych mężów i ojców w chwilach zbrojnego zagrożenia, jak również do samodzielnej obrony domu, domowników, dobytku i czci własnej. Ze względu na znaczny rozmiar i zasięg tej broni kobiety były w stanie utrzymywać napastników w bezpiecznym dystansie. Młode dziewczęta wychodząc za mąż otrzymywały włócznie w posagu.
Linia 9:
Techniki naginata-do zawierają cięcia, smagnięcia, pchnięcia, blokowanie i parowanie ciosów oraz zasłony. Istotną cechą technik naginata-do jest ich symetryczność - ćwiczenie po obu stronach ciała, co znakomicie poprawia zmysł równowagi.
W naginata istnieją dwa typy konkurencji sportowej: jedna, zwana Engi - polega na wykonywaniu form kata, przy użyciu dębowego drzewca i ostrza; druga Shiai - polega na bezpośrednim atakowaniu (specjalną bezpieczną bronią) miejsc chronionych podobnie jak w kendo: maską men, rękawicami kote,
Popularny jest też inny wariant walki - w której jedna strona walczy posługując się włócznią naginata, druga natomiast bambusowym mieczem shinai, stosowanym w [[kendo]]. Walka rozgrywana jest w kwadratowym polu, o długości boku 12 m. Mecz trwa do 5 minut.
| |||