W Polsce terminem postimpresjonizmu określa się kierunki kolorystyczne w malarstwie, zwłaszcza twórczość grupy [[kapiści|kapistów]].
Jak sama nazwa wskazuje postimpresjonizm wywodzi się z impresjonizmu, ale stoi w opozycji do niego. Postimpresjoniści kontynuowali kolorystyczne zasady impresjonistów, odrzucali jednak naśladownictwo, wierne odwzorowywanie natury. Zdecydowanie dążyli do stworzenia nowego charakterystycznego stylu, postulowali wolność i autonomiczność dzieła malarskiego. Zależało im na przekazaniu większej ekspresji dzieła niż to miało miejsce w praktyce malarskiej impresjonistów.
Stąd postimpresjoniści na pierwszy plan wysuwają stan emocjonalny. Mniejszą rolę odgrywa już gra ze światłem, a większą manipulacja kolorystyką, odzwierciedlającą stany duchowe twórców. Przestrzeń obrazów postimpresjonistycznych jest kolorystycznie zróżnicowana. Swobodne linie, kontury i kształty zostały uwolnione z jakichkolwiek norm. Twórczość postimpresjonistów to już nie migawki z życia czy ulotne chwile, ale stanowiące przemyślaną, symboliczną całość obrazy, które są odzwierciedleniem temperamentu artysty.
Twórczość postimpresjonistów stała się inspiracją i dała początek wielu awangardowym nurtom, m. in. neoimpresjonizmowi, symbolizmowi, niektórzy historycy sztuki do zjawisk postimpresjonistycznych włączają też fowizm.
