Rdest wężownik: Różnice pomiędzy wersjami

; Działanie i zastosowanie: Ma właściwości ściągające, przeciwkrwotoczne, przeciwzapalne, przeciwbiegunkowe, przeciwbakteryjne i gojące rany. Wewnętrznie stosowany jest w [[choroba wrzodowa żołądka|nieżytach żołądka]], zapaleniu jelita cienkiego, nieżycie odbytnicy i wielu innych schorzeniach układu pokarmowego. Zewnętrznie używa się go do płukania jamy ustnej i [[gardło|gardła]] przy zapaleniu śluzówek, [[angina|anginie]] i pleśniawkach. W postaci [[odwar]]u i kąpieli używany jest przy [[trądzik młodzieńczy|trądziku]], [[opryszczka|opryszczce]], [[hemoroidy|hemoroidach]], nadmiernej potliwości i czyrakach. W postaci [[lewatywa|lewatyw]] i irygacji leczy się nim biegunkę, [[upławy]] oraz pęknięcia odbytu, w postaci okładów przy oparzeniach, oraz owrzodzeniach pochodzących od [[żylaki|żylaków]]. Stosowany musi być z umiarkowaniem, gdyż używany przez dłuższy czas upośledza wchłanianie pokarmu z jelit, może też wywołać zatrucia.

; Zbiór i suszenie: Kłącza wykopuje się jesienią, starannie płucze usuwając drobne korzonki, kroi na kilkucentymetrowe plastry i suszy w temperaturze 40 °C.

Jest ozdobą wilgotnych [[park]]ów i rabat, nadaje się także do uprawu na brzegach oczek wodnych. Jedną z częściej uprawianych odmian jest 'Superba' o dużych kwiatach.

Dawniej kłącze rdestu było używane do garbowania skór, farbowania wełny na żółto oraz wytwarzania czerwonego [[atrament]]u{{fakt|data=2010-11}}.