Epoka hellenistyczna: Różnice pomiędzy wersjami

Aleksander został władcą [[Starożytna Macedonia|Macedonii]] w [[336 p.n.e.]] po śmierci ojca [[Filip II Macedoński|Filipa II]]. Miał wtedy 22 lata. Odziedziczył doskonale zorganizowaną armię i sprawne państwo, kontrolujące większość Grecji. W [[335 p.n.e.]] stłumił bunt dwóch [[polis|poleis]]: [[Teby (Grecja)|Teb]] i [[Ateny|Aten]], a rok później wyruszył na planowaną jeszcze przez swojego ojca wyprawę przeciwko imperium perskiemu. Pokonał wroga w bitwach [[Bitwa nad Granikiem|nad Granikiem]] i [[Bitwa pod Issos|pod Issos]], uwolnił greckie poleis w Azji Mniejszej, zajął wschodnie wybrzeża Morza Śródziemnego włącznie z Egiptem. W [[331 p.n.e.]] zadał Persom decydujący cios w [[Bitwa pod Gaugamelą|bitwie pod Gaugamelą]], która otworzyła drogę do zajęcia [[Babilon]]u, [[Mezopotamia|Mezopotamii]] i [[Persyda|Persydy]]. Król perski [[Dariusz III]] zbiegł z pola walki, a potem zginął z rąk własnych dowódców. Kolejne lata to ciężkie walki armii macedońskiej we wschodnich [[satrapia]]ch: [[Baktria|Baktrii]] i [[Sogdiana|Sogdianie]]. W [[327 p.n.e.]] Aleksander już z ponad stutysięczną armią wyruszył na podbój Indii, odnosząc wprawdzie sukcesy, ale na skutek protestów zmęczonych przedłużającą się kampanią żołnierzy, postanowił zawrócić. Zajął się organizowaniem swojego ogromnego państwa i planami nowych podbojów, jednak projekty przerwała śmierć w [[323 p.n.e.]] w Babilonie.