Monaster Trójcy Świętej i św. Serafina z Sarowa w Diwiejewie: Różnice pomiędzy wersjami

W okresie zarządzania monasterem przez ihumenię Marię w klasztorze zostały wzniesione: dom przełożonej (1885), połączona z nim cerkiew św. Marii Magdaleny (1901), cerkiew refektarzowa św. Aleksandra Newskiego (1895), dzwonnica (1902), budynki mieszkalne i główny sobór (1875). Mniszki utrzymywały się z pracy w pracowniach rękodzieła, malarstwa, litografii, szycia, rzemiosła artystycznego, wyrabiały świece i piekły prosfory, prowadziły ogród i sad. Z czasem przy monasterze powstały szpital, przytułek dla sierot oraz gabinet dentystyczny<ref name="mon">[http://4udel.nne.ru/history/monastery/29 Преобразование общины в монастырь]</ref>. Monaster funkcjonował faktycznie jako zrzeszenie odrębnych grup zajmujących się różnego rodzaju pracą, każdą kierowała doświadczona mniszka<ref>P. Zyrjanow, ''Russkije monastyri i monaszestwo w XIX i naczale XX wieka'', Russkoje Słowo, Moskwa 1999, s. 186.</ref>.