Zawał mięśnia sercowego: Różnice pomiędzy wersjami

Zawał mięśnia sercowego jest postacią [[choroba niedokrwienna serca|choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego]] (obok [[nagła śmierć sercowa|nagłej śmierci sercowej]], [[choroba niedokrwienna serca|dławicy sercowej]], [[choroba niedokrwienna serca|przewlekłej choroby niedokrwiennej serca]] i tzw. „[[Kardiomiopatie|kardiomiopatii]]” niedokrwiennej). W krajach europejskich choroby układu krążenia (w szczególności serca, tętnic i żył) są najczęstszą przyczyną zgonów. Z powodu schorzeń sercowo-naczyniowych, w tym zawału mięśnia sercowego, umiera dwa razy więcej osób niż z powodu chorób nowotworowych<ref> Causes of death in the EU - Statistics in focus 10/2006 http://epp.eurostat.ec.europa.eu/portal/page/portal/product_details/publication?p_product_code=KS-NK-06-010 </ref>.

Zgodnie ze stanowiskiem [[Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne|European Society of Cardiology]], [[American College of Cardiology]], [[American Heart Association]] i &nbsp;[[World Health Federation]] za uniwersalną definicję zawału przyjmuje się obecnie:

#* stwierdzenie podwyższenia stężenia ([powyżej 99. [[percentyl|centyla]] zakresu referencyjnego (tzw. wartość odcięcia albo wartość decyzyjna) – wartość zmienna w zależności do producenta testu; przykładowo dla troponiny waha się w &nbsp;granicach 0,01 μg/l do 0,08 μg/l)] markerów martwicy mięśnia sercowego, zwłaszcza [[troponina|troponiny]] (patrz [[Zawał mięśnia sercowego#Enzymy wskaźnikowe w zawale serca|niżej]]), oraz &nbsp;obecność przynajmniej jednego z objawów:

Tak prowadzony pacjent, jeśli trafił do lekarza w odpowiednim czasie, ma szanse na pełne wyleczenie -– tj.to znaczy uniknięcie martwicy fragmentu mięśnia sercowego i jakichkolwiek powikłań z tym związanych w przyszłości. Możliwy jest w takiej sytuacji pełny powrót do zdrowia i aktywności zawodowej.

** 50&nbsp;mg [[ChlorpromazynaChloropromazyna|chlorpromazynychloropromazyny]]

Objęcie pacjentów ze świeżym zawałem serca intensywną opieką kardiologiczną istotnie zmniejsza śmiertelność szpitalną i pozaszpitlaną chorych, stwarzając większą szansę przeżycia. Wśród najczęściej stosowanych leków wymienia się: [[leki beta-adrenolityczne]] (beta-blokery), które zmniejszają zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen przez wpływ na częstotliwość rytmu i kurczliwości serca, [[Antagonisty kanału wapniowego|antagonistówantagonisty kanału wapniowego]], które powodują rozkurcz naczyń wieńcowych, zmniejszenie kurczliwości serca, a w następstwie zmniejszenie zapotrzebowania na tlen oraz [[inhibitory konwertazy angiotensyny]] (ACEI, [[zofenopryl]]), które utrzymują ciśnienie krwi na odpowiednim poziomie, umożliwiając swobodny przepływ w organizmie bogatej w substancje odżywcze, natlenowanej krwi, nie obciążając jednocześnie układu sercowo-naczyniowego. Ich działanie polega na zapobieganiu przekształcenia angiotensyny I na angiotensynę II, powodującą zwężanie naczyń krwionośnych. Gdy naczynia krwionośne nie są nadmiernie zwężone, krew płynie swobodniej, nie obciążając dodatkowo serca. Wnioski z przeprowadzonych badań klinicznych wskazują, że zastosowanie ACEI w ciągu pierwszych 24 godzin po zawale mięśnia sercowego zwiększa szanse na przeżycie<ref>Zalecenia ESH/ESC dotyczące leczenia nadciśnienia tętniczego — 2007 rok, Polskie Towarzystwo Kardiologiczne, [http://www.ptkardio.pl/Nadcisnienie_tetnicze_nowe_standardy_ESC-498 Nadciśnienie tętnicze – nowe standardy ESC]</ref>. Korzyści w zastosowaniu takiej terapii zależą jednak od wyboru leku. [[Zofenopryl]] jest silniej powiązany z sercową ACE i mniej zależny od [[Bradykinina|bradykininy]], co zwiększa siłę pierwotnej kardioprotekcji przez redukcję ryzyka ciężkiego [[nadciśnienie tętnicze|nadciśnienia tętniczego]]. W związku z tym wczesne podanie ACEI u chorych po zawale mięśnia sercowego jest skuteczne, ale powinno opierać się na wyborze najbardziej odpowiedniego leku, którym jako lek pierwszego rzutu wskazywany jest [[zofenopryl]]<ref> A.Prejbisz, A.Januszewicz, Miejsce inhibitorów konwertazy angiotensyny w leczeniu nadciśnienia tętniczego i chorób współistniejących, Choroby Serca i Naczyń 2012, tom 9, nr 4, 208–213</ref>.

W 1910 rosyjscy lekarze [[Wasilij Obrazcow|Wasilij Parmenowicz Obrazcow]] i [[Nikołaj Strażesko|Nikołaj Dymitriewicz Strażesko]] jako pierwsi opisali pod względem klinicznym trzy przypadki zawału serca, a &nbsp;jednoznaczny związek przyczynowy pomiędzy zakrzepicą tętnic wieńcowych a zawałem serca ustalił amerykański lekarz [[James Bryan Herrick]] w 1912 roku.