Carl Weyer (poznański tramwaj): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
|||
Linia 24:
|uwagi =
}}
Wygląd nowo zamówionych tramwajów poznańskie przedsiębiorstwo komunikacyjne oparło na użytkowych już tramwajach [[Bergische Stahlindustrie (poznański tramwaj)|typu II i III]]. Różniły się od nich kształtem dachowych świetlików czy kształtem poręczy przy wejściu na pomosty. Były to wagony dwuosiowe, z nieoszklonymi pomostami, przedział miał w ścianie bocznej cztery zakończone łukowato okna, zaś poręcz przy wejściu w odróżnieniu od typu II i III nie łączyła podłogi z sufitem, lecz w górnej części wyginała się pod kątem 90 stopni dochodząc do ścian bocznej. Różnicę stanowiło także wyposażenie - napęd stanowiły dwa silniki o mocy 20 KM, które wraz z nastawnikami wyprodukowała firma [[AEG (koncern)|AEG]]. Pierwsze osiem sztuk dostarczono w 1904 roku, otrzymały one numery 39-40 oraz 70-75. Tramwaje tej pierwszej serii można było rozpoznać po pojedynczym otworze w ostojnicy podwozia, podczas gdy dostarczone w kolejnych latach miały ich po dwa. W 1905 dostarczono 5 wagonów, które otrzymały numery 76-80, w 1906 trzy wagony (81-84), w 1907 trzy wagony (85-87), zaś w 1909 dostarczono ostatnią partię liczącą pięć sztuk (88-92). W 1910 roku zmieniono numerację poznańskich wagonów doczepnych na trzycyfrowe dodając przed dotychczasowym numerem jedynkę. W ten sposób dostarczone w 1910 roku pięć wagonów silnikowych otrzymało zwolnione przez doczepy numery 41-46, a sześć dostarczonych w 1911 roku numery 47-52.
W 1921 roku rozpoczęto modernizację wagonów silnikowych montując na pomostach przeszklone osłony czołowe oraz wyposażając je w hamulce elektrodynamiczne. Modernizację ukończono w 1928 roku. Kolejną modernizację rozpoczęto w pierwszej połowie lat 30. Wymianie uległy silniki, które zastąpiono jednostkami Siemens-Schuckert lub Brown-Boveri. Pomosty wymieniano na całkowicie zabudowane z drzwiami bocznymi - stosowano tu dwa rozwiązania, w których długość wagonu wzrastała do 9300 mm lub 9700 mm, zaś liczba miejsc stojących wynosiła po zmianach odpowiednio 26 lub 30.
Linia 144:
Podczas [[Bitwa o Poznań|walk o Poznań]] w 1945, zniszczeniu uległo część taboru, w tym 17 z 37 wagonów Carl Weyer, które przemianowano w 1945 roku na '''typ W'''. Ocalały wagony o numerach 16-21 i 23-37. W tym samym roku trzy wagony z półotwartymi pomostami przekazano do [[Warszawska Kolej Dojazdowa|Elektrycznej Kolei Dojazdowej]] w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie zasiliły tabor techniczny. W 1946 wagon 16 przenumerowano na 22 w związku z wprowadzeniem do ruchu wozów zakupionych w [[Szczecin]]ie, w tym tramwaju typu Niesky który otrzymał właśnie numer 16. W 1947 roku wagon o numerze 29 przekazano do taboru gospodarczego, zaś wagony 25,26 i 28 przekazano do [[Gorzów Wielkopolski|Gorzowa Wielkopolskiego]], kolejne dwie sztuki sprzedano tamże w 1949 roku. Podczas odbudowy sukcesywnie wymieniano półokrągłe okna boczne na prostokątne, uzupełniając otwory blachą. W 1954 roku, W związku z dostawami tramwajów typu [[Konstal N]], który w przeciwieństwie do stosowanych dotychczas w Poznaniu pantografów wyposażonych w rolki, posiadał pantografy ślizgowe, przebudowano sieć trakcyjną w całym mieście, a w starszych tramwajach wymieniono system poboru prądu na ten pochodzący z wozów chorzowskich. Kolejne dostawy N-ek pozwoliły na sukcesywne wycofywanie najstarszych tramwajów Typ W zniknął z poznańskich torowisk w 1956, gdy pozostałe w użyciu wozy przekazano do Gorzowa Wielkopolskiego.
==Wagony doczepne==
{{Tramwaj infobox
| |||