Szczelina Chochołowska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: Nagłówki w mobilnej wersji Wikipedii |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 31:
== Opis jaskini ==
Szczelina Chochołowska jest trzyotworową jaskinią o rozwinięciu poziomym, choć występuje w niej również kilka studni. Wykształciła się jako podziemny przepływ [[Chochołowski Potok|Chochołowskiego Potoku]], lecz obecnie woda płynąca występuje jedynie na niewielkim jej obszarze w ''Szczelinie za Jeziorkiem''. Korytarze jaskini prowadzą od I otworu w kierunku zachodnim, następnie (za ''Salką Końcową'') kierują się na południowy wschód.
Charakterystyczne dla Szczeliny Chochołowskiej są [[naciek jaskiniowy|formy naciekowe]] nazwane „polami ryżowymi” i „łopatami” (nazwy oddają ich wygląd), [[perły jaskiniowe]]<ref>[[Przemysław Burchard|Burchard Przemysław]]: ''Perły jaskiniowe'', w: „Poznaj Świat” R. X, nr 6 (115), czerwiec 1962, s. 17–18.</ref> oraz tzw. „[[draperia naciekowa|kamienne mleko]]”. W jaskini występują również dwa półtorametrowe [[stalagmit]]y.
== Historia odkrycia ==
Otwór jaskini został odkryty przez [[Stefan Zwoliński|Stefana Zwolińskiego]] i Jerzego Zahorskiego w roku 1933, jednak ze względu na niewielkie rozmiary szczeliny prowadzącej w głąb skały wycofali się z dalszej eksploracji. W 1938 r. początkowe partie odkryli Gross i Kopkowicz (uczniowie zakopiańskiego gimnazjum). W 1951 r. [[Kazimierz Kowalski (zoolog)|Kazimierz Kowalski]] dokonał odkrycia drugiego, górnego otworu, a następnie razem z Władysławem Danowskim i Maciejem Kuczyńskim odkryli dalsze, obszerne partie jaskini, aż do ''Komory Końcowej''. Tego samego roku siedmioosobowa grupa [[grotołaz]]ów poznała kilkaset metrów bocznych korytarzy.
W dniach od 1 do 4 lutego 1956 r. jaskinię penetrowała wyłącznie kobieca wyprawa pod kierownictwem Zofii Łukaszczyk, zorganizowana przez członkinie Krakowskiej Sekcji Taternictwa Jaskiniowego. Podczas tej wyprawy zostało odkryte nowe przejście z dolnego piętra jaskini w pobliże otworu wejściowego. Prawdopodobnie była to pierwsza wyłącznie kobieca eksploracyjna wyprawa jaskiniowa w dziejach światowej speleologii<ref>Burchard Przemysław: ''Z życia Krakowskiej Sekcji Taternictwa Jaskiniowego'', w: „[[Wierchy]]” R. 25 (1956), s. 230.</ref>.
W 1966 r. warszawscy grotołazi przekopali [[syfon (speleologia)|syfon]] końcowy, eksplorując ponad 800 m dalszych partii jaskini i odkrywając jej trzeci otwór.
Linia 43:
== Bibliografia ==
[[Kategoria:Jaskinie polskich Tatr]]
| |||