Hector Berlioz: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
- |
m drobne merytoryczne |
||
Linia 33:
Ojciec Berlioza, doktor medycyny, przeznaczył syna do zawodu lekarskiego i początkowo nie przeszkadzał rozwijaniu wyraźnych zdolności muzycznych chłopca. 12-letni Berlioz śpiewał, grał na flecie, gitarze, uczył się harmonii, zaczynał nawet komponować. W 1821 został wysłany do Paryża do Szkoły Medycznej; dwa lata później rozpoczął systematyczne studia kompozytorskie u J. F. Lesueura, decydując się na porzucenie medycyny. Kontynuował naukę (1826–1828) w konserwatorium: harmonię i kontrapunkt u A. Reichy, kompozycję nadal u Lesueura. W 1829 powstała kantata oparta na scenach z Fausta, którą następnie kompozytor przerobił (1846) na „operę koncertową” ''Potępienie Fausta'' (''La Damnation de Faust''). W 1830 Berlioz napisał jedno ze swych największych dzieł, programową ''[[Symfonia fantastyczna|Symfonię fantastyczną]]''. Za symfonię ''Harold w Italii'' (1834) [[Niccolò Paganini|Paganini]] przesłał Berliozowi podarunek w postaci 20 000 franków.
Obok twórczości Berlioz zajmował się także działalnością publicystyczną (od 1835 był stałym krytykiem muzycznym „Journal des Debats”). Walczył o swobodę i tolerancję dla nowej sztuki. Pierwsza opera, Benvenuto Cellini, wystawiona w 1838, nie zdobyła powodzenia, a życzliwe przyjęcie dramatycznej symfonii ''Romeo i Julia'' (1839) nie zmieniło nieufności do kompozytora. Także ''Potępienie Fausta'', wykonane w Paryżu (1846), spotkało się z obojętnością słuchaczy – dopiero podróż koncertowa po Niemczech przyniosła Berliozowi sukcesy. [[Oratorium]] ''Dzieciństwo Chrystusa'' (''L'Enfance du Christ'') zdobyło wreszcie (1854) publiczność Paryża. Następnego roku Liszt, serdeczny przyjaciel Berlioza, zorganizował Festiwal Berliozowski w Weimarze. W 1863 wystawiona została w Paryżu opera-dramat liryczny ''Trojanie'' (do libretta wg ''Eneidy'' Wergiliusza). Sukcesom kompozytorskim towarzyszyły ciężkie przeżycia osobiste Berlioza: zmarła druga żona kompozytora, niedługo potem jedyny syn. Na rok przed śmiercią Berlioz odbył triumfalną podróż koncertową po Rosji. Prócz wymienionych dzieł ważne miejsce w twórczości Berlioza zajmują uwertury: ''Król Lear'' (1831) i ''Karnawał rzymski'' (1844), opera komiczna ''Beatrycze i Benedykt'' (
Pochowany został na [[Cmentarz Montmartre|Cmentarzu Montmartre]] w Paryżu. Autorem pomnika na grobie Berlioza był polski rzeźbiarz – [[Cyprian Godebski (rzeźbiarz)|Cyprian Godebski]]<ref>[[Stanisław Nicieja|Stanisław S. Nicieja]], ''Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786-1986'', Wydawnictwo [[Zakład Narodowy im. Ossolińskich|Ossolineum]] 1989, s. 117, ISBN 83-04-03320-8</ref>.
Linia 50:
* ''[[Benvenuto Cellini (opera)|Benvenuto Cellini]]'' (1838)
* ''[[Potępienie Fausta]]'' (''La Damnation de Faust'', 1846)
* ''Trojanie'' (''Les Troyens'', 1863)
▲* ''Beatrycze i Benedykt'' (1863)
=== Utwory wokalne ===
* ''Les Nuits d'été'' – cykl pieśni, z początku na głos z fortepianem, później zorkiestrowanych
* ''
* ''[[Requiem (Berlioz)|Requiem]]'', op. 5 (''Grande Messe des morts'', 1837)
* [[Oratorium]] ''Dzieciństwo Chrystusa'' (L'Enfance du Christ'')
|