|
===== Układ kontroli ognia =====
„Yamato” wyposażono w opracowany specjalnie dla okrętów tego typu układ kontroli ognia typu 98 dla dział artylerii głównej. Jego podstawowymi elementami były cztery piętnastometrowe [[dalmierz]]e – (jeden na szczycie wieży mostka, trzy pozostałe natomiast umieszczono na każdej z wież artylerii głównej okrętu –) oraz jeden dalmierz dziesięciometrowy na szczycie drugiej wieży jednostki. Urządzenie zainstalowane na wieży mostka było potrójnym dalmierzem wyposażonym w [[stereoskop|zestaw stereoskopowy]] z najwyższej jakości japońskimi urządzeniami optycznymi, które zastosowane w piętnastometrowym dalmierzu zapewniały doskonałą ocenę odległości i w konsekwencji wysoką celność ognia, zwykle nakrywającego cel już przy pierwszych salwach<ref name=Skulski3 />. Innym elementem układu kontroli ognia były [[dalocelownik]]i typu 98 ''Hoiban'' umieszczone w dwóch całkowicie osłoniętych wieżach – jeden na szczycie głównego piętnastometrowego dalmierza piętnastometrowego, drugi zaś na szczycie dalmierza dziesięciometrowego. Obydwa dalocelowniki obsługiwał oficer kontroli, używającegoużywający podstawowego [[teleskop]]u poszukiwawczego oraz trzech innych: warstwowego, celowniczego i wyrównania krzyżowego. Korekcja pozioma i wyrównania krzyżowego umożliwiała wypracowywanie poleceń dla dział w zakresie stopnia podniesienia lufy armaty<ref name=Skulski3 />. Kolejnym elementem układu był Typ 98 ''Sokutekiban'' – komponent nieznany w marynarkach zachodnich, który stanowił sekcję komputera odpowiedzialną za przyjmowanie informacji z dalocelowników<ref name=Skulski3 />. Zapewniał on określenie kursu i prędkości celu dla potrzeb komputera kontroli ognia. Ponadto na wyposażeniu pozostawał komputer typu 98 ''Shagekiban''. Stanowił on najnowszą japońską tablicę kontroli ognia i pierwszy komputer z elektryczno-mechanicznym systemem podążania za celem. W skład systemu kontroli ognia artylerii głównej wchodziły ponadto dwa układy kontroli odpalania pocisków:
* urządzenie limitujące czas wyzwalania dla dwóch lub większej liczby dział od 0,02 do 0,08 sekundy po aktywacji obwodu odpalenia pocisków;
* separator czasu odpalenia, redukujący wzajemne interferencje pocisków w locie, poprzez uniemożliwienie wystrzelenia z dwóch dział w tej samej chwili.
WZarówno zakresieartyleria artyleriigłówna pomocniczej„Yamato”, działajak i jego układy kontroli ognia przystosowane były do prowadzenia ognia przeciwlotniczego. Działa artylerii pomocniczej kalibru 155 milimetrów wyposażone były w ośmiometrowe dalmierze ośmiometrowe i układy kontroli ognia tego samego typu , jak używane przez artylerię główną. Dla użytku tych dział przewidziano jednak dalmierze 4,5-metrowe zamiast 15- i 10-metrowych. Działa kalibru 127 milimetrów o wysokim kącie podniesienia kontrolowane były przez układ kontroli ognia typu 94 ''Kosha Sochi''. Baterie działek 25-milimetrowych kontrolowane były przez dalocelownik krótkiego zasięgu typu 95 ''Shageki Sochi'' HA. Stanowiły one prosty system wyznaczający kurs i prędkość celu, który nie dorastał do standardów zachodnich, jednak potrójne działka 25 milimetrów dawały przewagę zdalnej kontroli nad nimi<ref name=Skulski3 />. ▼Zarówno główna artyleria „Yamato”, jak i jego układy kontroli ognia przystosowane były do prowadzenia ognia przeciwlotniczego.
▲W zakresie artylerii pomocniczej, działa kalibru 155 milimetrów wyposażone były w ośmiometrowe dalmierze i układy kontroli ognia tego samego typu jak używane przez artylerię główną. Dla użytku tych dział przewidziano jednak dalmierze 4,5-metrowe zamiast 15- i 10-metrowych. Działa kalibru 127 milimetrów o wysokim kącie podniesienia kontrolowane były przez układ kontroli ognia typu 94 ''Kosha Sochi''. Baterie działek 25-milimetrowych kontrolowane były przez dalocelownik krótkiego zasięgu typu 95 ''Shageki Sochi'' HA. Stanowiły one prosty system wyznaczający kurs i prędkość celu, który nie dorastał do standardów zachodnich, jednak potrójne działka 25 milimetrów dawały przewagę zdalnej kontroli nad nimi<ref name=Skulski3 />.
==== Samoloty i katapulty ====
„Yamato” był przystosowany do przenoszenia siedmiu [[wodnosamolot]]ów [[Mitsubishi F1M|Mitsubishi F1M2]] („Pete”) i [[Aichi E13A]] („Jake”)<ref name=Skulski3 />. Maszyny te wystrzeliwano z dwu katapult o długości 19,5 metra, natomiast sześciometrowy dźwig o dwudziestometrowejdwudziestometrowym długości ramieniaramieniu używany był do podnoszenia ich z wody. Wszystkie samoloty przechowywano w hangarze, a przed startem wciągano na katapulty za pomocą specjalnych szyn<ref name=Skulski3 />.
==== Sensory i pozostałe wyposażenie ====
„Yamato”, jako najnowocześniejszy i strategicznie najważniejszy pancernik, otrzymał najnowsze japońskie [[radar]]y i wyposażenie elektroniczne. Wśród nich znajdowały się<ref name=Skulski3 />:
* radar obserwacji przestrzeni powietrznej i powierzchni typu [[Radar Typ 21|21 ''Gô Dentan Kai 3'']], zainstalowany we wrześniu 1943 roku, z dwiema antenami nadawczo-odbiorczymi typu 7 ''Gata,'' zamontowanymi na obu ramionach piętnastometrowego [[dalmierz]]a piętnastometrowego. Radar ten pracował na [[promieniowanie elektromagnetyczne|fali]] o długości 1,5 metra z mocą 25-30 [[Wat|kW]] i zdolny był do wykrycia grupy samolotów z odległości 120 kilometrów lub pojedynczego samolotu z odległości 70 kilometrów;
* 2 radary obserwacji powierzchni typu [[Radar Typ 22|Typ 22 ''Gô Dentan Kai 4'']]'','' zainstalowane między styczniem a kwietniem 1944 roku. Radar ten składał się z dwóch anten – odbiorczej u góry oraz nadawczej poniżej. Dwa radary tego typu zostały zainstalowane na IX pokładzie na wieży mostka, nie byłbyły onone jednak przystosowany dlaprzystosowane celówdo kontroli ognia. PracowałPracowały na fali o długości 10 cm z mocą 2 kW i maksymalnymi zasięgami detekcji 35 kilometrów ± 700 metrów dla obiektów wielkości pancernika, 20 kilometrów dla obiektów o rozmiarach [[krążownik]]a oraz 17 kilometrów dla niszczyciela, z możliwym błędem namiaru ± 5°;
* zainstalowany między styczniem a kwietniem 1944 roku radar obserwacji przestrzeni powietrznej typu [[Radar Typ 13|Typ 13 ''Gô Dentan'']]'','' zainstalowany między styczniem a kwietniem 1944 roku. Dwie anteny typu drabinowego zostały umieszczone po obu stronach głównego masztu. Typ 13 pracował na fali o długości 2 metrów z maksymalną mocą wyjściową 10 kW i zasięgiem detekcji 100 kilometrówkm dla grupy samolotów lub 50 kilometrówkm dla pojedynczej maszyny. Margines błędu pomiaru odległości wynosił 2-3 kilometrówkm, zaś błąd namiaru ± 10°.
Zestaw sensorów uzupełniał [[sonar]] typu [[Sonar Typ 0|0]], zdolny do detekcji okrętu podwodnego, gdy pancernik stał nieruchomo z niepracującym układem napędowym lub poruszał się z niewielką prędkością.
W skład wyposażenia okrętu wchodziło także łodzie motorowe. Konstrukcja okrętu zakładała wyposażenie go w 16 łodzi, jednakże „Yamato” przenosił w praktyce jedynie 14<ref name=Skulski3 />. Zestaw łodzi składał się z dwóch jednostek o długości 17 metrów z silnikiem o mocy 150 [[koń mechaniczny|koni mechanicznych]] każda, jednej o długości 15 metrów z takim samym silnikiem, 1 o długości 11 metrów z silnikiem 60 KM, czterech o długości 12 metrów z silnikiem 30 KM, jednej łodzi ośmiometrowej z silnikiem 10 KM oraz czterech łodzi o długości 9 metrów i jednej o długości 6 metrów bez własnego napędu. Z uwagi na olbrzymie ciśnienie powietrza, wytwarzane wokół okrętu podczas strzałów z wież artylerii głównej, łodzie zostały umieszczone w chroniących je hangarach. Łodzie umieszczone w hangarach znajdujących się po obu bokach okrętu były podnoszone i opuszczane do wody za pomocą ruchomego dźwigu, zaś łodzie w hangarze w części rufowej okrętu, - za pomocą 6-tonowego dźwigu lotniczego<ref name=Skulski3 />. W momencie ukończenia, „Yamato” przenosił 8 reflektorów przeciwlotniczych o średnicy 150 centymetrów, których zadaniem było ułatwienie prowadzenie nocnej obrony przeciwlotniczej. Liczba reflektorów została jednak zmniejszona do 6 w 1944 roku oraz do 4 w roku 1945. W miejscu usuniętych reflektorów zainstalowane zostały stanowiska kontroli obrony przeciwlotniczej. Okręt wyposażony był także w 4cztery lampy sygnalizacyjno-poszukiwawcze o średnicy 60 cm i dwie o średnicy 40 centymetrów. Jednostka wyposażona zostałamiała także w system komunikacji wewnętrznej, na który składało się 146 [[tuba głosowa|tub głosowych]], 491 telefonów oraz 14 kanałów pneumatycznych<ref name=Skulski3 />.
== Służba ==
| 