Andrzej Batory: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m wikizacja→ Cenotaf, nie nagrobek; Kardynał A. Batory zginał w Siedmiogrodzie |
m poprawa linków; brat Baltazar Batory (zm. 1594) |
||
Linia 51:
Po śmierci Stefana Batorego [[kanclerz wielki koronny]] [[Jan Zamoyski]] wysunął kandydaturę kardynała Andrzeja na króla Polski, jednak inicjatywa ta upadła, spotykając się z silnym sprzeciwem. W [[1589]] Batory uzyskał polski [[indygenat]], obiecano mu również koadiutorię diecezji krakowskiej; ostatecznie jednak biskupem krakowskim został kardynał [[Jerzy Radziwiłł (biskup)|Jerzy Radziwiłł]]. [[23 marca]] [[1589]] Andrzej Batory, po śmierci biskupa Kromera, objął diecezję warmińską.
Wskutek braku święceń - jak wielu dawnych posiadaczy wyższych tytułów kościelnych - był świeckim zarządcą diecezji, ale interesował się także życiem kościelnym, wspierał zakony w duchu reformy [[sobór trydencki|soboru trydenckiego]]. W [[1594]] r. przeprowadził [[synod]] diecezjalny. Otaczał się na swoim dworze humanistami, sprowadził na [[Warmia|Warmię]] także wielu [[Węgrzy|Węgrów]]. Był miłośnikiem polowań. Ufundował w kościele franciszkanów w [[Barczewo|Barczewie]] własny (i brata [[Baltazar Batory (zm. 1594)|Baltazara Batorego]]) [[cenotaf]] w stylu renesansowym (nie został jednak tam pochowany). Pozostawił bogaty księgozbiór, ale także długi, spłacane potem przez jednego z następców na tronie biskupim, [[Szymon Rudnicki|Szymona Rudnickiego]].
W [[1599]] roku stryjeczny brat [[Zygmunt Batory]] przekazał mu władzę w Siedmiogrodzie. Batory udał się tam, został jednak pokonany w trakcie walk o władzę w [[Bitwa pod Şelimbărem|bitwie pod Sybinem]] przez hospodara wołoskiego [[Michał Waleczny|Michała Walecznego]]. Podczas ucieczki do [[Mołdawia|Mołdawii]] kardynał Batory zginął zamordowany przez chłopów [[Szeklerzy|szeklerskich]].
| |||