Epoka hellenistyczna: Różnice pomiędzy wersjami

Nowe monarchie epoki hellenistycznej wyłoniły się w wyniku wojen, panowali w nich dowódcy armii, którzy dzięki swoim zdolnościom zdołali opanować i obronić dany obszar. Dlatego też w świadomości społeczeństwa wczesnego hellenizmu za króla uważany był ten, kto potrafi zdobyć królestwo, odnieść osobisty sukces. Ziemia, nad którą panował, uważana była za jego własność, nazywano ją ''chora'' (lub ''ge'') ''doriktetos'', czyli "Kraj„Kraj (ziemia) zdobyty włócznią"włócznią”<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Bravo|imię=Benedetto|autor link=Benedetto Bravo|nazwisko2=Wipszycka|imię2=Ewa|autor link2=Ewa Wipszycka|tytuł=Historia starożytnych Greków|tom=3|tytuł tomu=Okres hellenistyczny|strony=39|wydawca=Wydawnictwo naukowe PWN|miejsce=Warszawa|data=1992|isbn=83-01-06653-9}}</ref>. W kolejnych pokoleniach uznawano już prawo do władzy wynikające z dziedziczenia, ale sukces nadal był ważnym elementem wizerunku monarchy. Król, wzorem Aleksandra Wielkiego, miał osobiście dowodzić swoimi armiami, powinien być bezpośrednim autorem zwycięstwa. Wygrana w wojnie oprócz potwierdzenia zasług osobistych władcy była także dowodem boskiej łaski opiekujących się królem bóstw. Porażka przynosiła ujmę, była sprzeczna z ideą królewskości, wskazywała, że bogowie odwrócili się od pokonanego, usprawiedliwiała bunt.<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Bravo|imię=Benedetto|autor link=Benedetto Bravo|nazwisko2=Wipszycka|imię2=Ewa|autor link2=Ewa Wipszycka|tytuł=Historia starożytnych Greków|tom=3|tytuł tomu=Okres hellenistyczny|strony=40-41|wydawca=Wydawnictwo naukowe PWN|miejsce=Warszawa|data=1992|isbn=83-01-06653-9}}</ref>.