Ludwik Sforza: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodano kategorię "Regenci" za pomocą HotCat |
|||
Linia 30:
|ojciec = [[Francesco I Sforza]]
|matka = [[Bianka Maria Visconti]]
|żona = [[Beatrice d'Este]]
|dzieci = [[Maksymilian Sforza|Maksymilian]], [[Franciszek II Sforza|Franciszek]]
|rodzeństwo = [[Galeazzo Maria Sforza]]
Linia 42:
W latach [[1480]]–[[1494|94]] sprawował władzę jako regent małoletniego bratanka [[Gian Galeazzo Sforza|Gian Galeazzo Sforzy]] (ojca [[Bona Sforza|Bony Sforzy]]), a po jego śmierci został księciem Mediolanu. Był jednym z inspiratorów wyprawy [[władcy Francji|króla Francji]] [[Karol VIII Walezjusz|Karola VIII]] do Włoch z lat [[1494]]-[[1495]], która zapoczątkowała wieloletnie [[wojny włoskie]]. Początkowo był w sojuszu z Francją; gdy jednak Karol VIII w 1495 zajął [[Królestwo Neapolu]], Ludovico przeszedł na stronę jego przeciwników, co zmusiło Karola do opuszczenia Włoch. W [[1499]] został pozbawiony władzy przez kolejnego króla Francji [[Ludwik XII|Ludwika XII]], wspieranego przez [[Republika Wenecka|Wenecję]]. W lutym [[1500]] odzyskał władzę w Mediolanie; jednak w kwietniu tego roku Francuzi raz jeszcze opanowali Księstwo, a sam Ludovico został przez nich ujęty i do śmierci więziony w zamku [[Loches]] w [[Turenia|Turenii]].
Jego żoną była [[Beatrice d'Este]], córka [[Herkules I d'Este|Herkulesa I d'Este]] i Eleonory Aragońskiej. Przydomek Maura nadano mu ze względu na śniadą cerę. Był on bezwzględnym i pragmatycznym władcą [[renesans]]owym, a zarazem wybitnym mecenasem sztuki. Za jego panowania mediolański dwór stał się najświetniejszy w Europie, pracowali dla niego architekt [[Donato Bramante|Bramante]] i [[Leonardo da Vinci]], który sportretował jego kochankę [[Cecylia Gallerani|Cecylię Gallerani]] na obrazie ''[[Dama z gronostajem]]'' oraz nieślubną córkę [[Bianca Giovanna Sforza|Biankę]] na portrecie zwanym ''[[La Bella Principessa]]''.
Finansował budowy kanałów i fortyfikacji oraz urządzał wielkie festyny. Doprowadził do supremacji Mediolanu w stosunkach z państwami włoskimi (sojusz z [[Florencja|Florencją]]). Wraz z końcem jego rządów Mediolan dostał się pod panowanie francuskie.
| |||