Leonia Nastał: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Duchowość: drobne merytoryczne |
→Duchowość: rewording |
||
Linia 72:
Przebywając z Poznaniu, Leonia Nastał doznała przeżyć mistycznych, w których Jezus Chrystus miał jej ukazać drogę prowadzącą do osiągnięcia świętości życia opartego na pokorze i nieograniczonej ufności Bogu{{r|EK}}. Początkowo Leonia Nastał wzorowała się na św. [[Teresa z Lisieux|Teresie z Lisieux]] i jej dziecięctwie duchowym; później jednak główną ideą jej mistyki, zawartą w książce ''Uwierzyłam miłości'', stało się tak zwane niemowlęctwo duchowe{{r|EK}}{{odn|Niezgoda|1984|s=213–14}}{{odn|Kluz|1993|s=8}}. Charakteryzować się ono miało pokorą, świadomością własnej niemocy i niezdolności do działania bez pomocy Boga, szczerością, prostotą, łagodnością, słodyczą i niewinnością{{odn|Karaś|1980|s=444}}. W jednym z listów pisała, że jej zdaniem „niemowlęctwo duchowe to najkrótsza droga do nieba”{{odn|Lipian|1983|s=310}}. Uznawała, iż niemowlęce poddanie się woli Bożej jest cenniejsze aniżeli własnowolne męczeństwo{{odn|Lipian|1983|s=313}}. Wszystko, co w życiu wewnętrznym głos Jezusa miał jej nakazać, konsultowała ze swoim spowiednikiem{{odn|Lipian|1983|s=284}}.
Leonia Nastał miała doświadczać okresów „oschłości” duchowej oraz [[ekstaza|ekstaz]]{{odn|Lipian|1983|s=288–289}}. Zdarzało jej się wybuchać potokiem łez, których nie potrafiła powstrzymać{{odn|Lipian|1983|s=289}}. Dobrowolnie podejmowała praktyki [[Ascetyzm|ascetyczne]]: kilka razy w tygodniu pościła, stosowała dyscypliny, spała na drewnie, biczowała się{{odn|Lipian|1983|s=265}}{{r|EK}}. Umartwiała się także znosząc w milczeniu upokorzenia i awantury ze strony ojca, rezygnując z drobnych przyjemności oraz
Leonia Nastał wywierała duży wpływ na siostry ze Zgromadzenia{{odn|Karaś|1980|s=448}}. Wedle świadectwa m. Eleonory Jankiewicz, swoją obecnością i zachowaniem przyczyniała się do podniesienia ich poziomu życia religijnego{{odn|Karaś|1980|s=448}}. Ojciec zakonnicy, choć początkowo kategorycznie sprzeciwiał się powołaniu córki, rozgoryczony jej decyzją nie uczestniczył w ceremonii obłóczyn i ślubów, w końcu pod jej wpływem nawrócił się i zaczął codziennie brać udział we mszy świętej i przyjmować komunię{{odn|Karaś|1980|s=448–449}}.
| |||