Fleksografia: Różnice pomiędzy wersjami

* 1853 – umowny początek fleksografii, gdy w Stanach Zjednoczonych wykonano pierwszą elastyczną płytę do [[maszyna rotacyjna|maszyny rotacyjnej]]. W początkach istnienia fleksografię nazywano drukiem anilowym, gdyż stosowano farby z [[substancje barwiące|barwników]] anilowych, obecnie uważanych za małoniezbyt doskonałedobre.

* 1938 – opracowanie technologii produkcji farb wodorozcieńczalnych do druku fleksograficznego. W tym samym roku opatentowano cylinder aniloksowy (zwany  też cylindrem rastrowym) do przekazywania farby. W kolejnych latach udoskonalono powłokę cylindra (obecnie ceramiczna) i geometrię kałamarzyków.

Historycznie fleksograficzna forma drukowa była wykonywana z gumy naturalnej, następnie z [[kauczuk]]u nitrylowego i butylowego a obecnie najpowszechniej stosuje się fotopolimer. Kolejne materiały posiadały coraz większą odporność na różne rozpuszczalniki, dzięki temu można było modyfikować rodzaj rozpuszczalników występujących w farbie fleksograficznej. Dość skomplikowanym procesem jest przygotowalnia fleksograficzna –, zarówno w fazie [[DTP]], jak i przy wykonywaniu form drukowych. W fazie projektowania uwzględnić należy zjawisko rozciągnięcia formy nałożonej na wałek. Jest ono spowodowane faktemtym, iżże forma jest elastyczna i posiada określoną grubość. Po umieszczeniu takiej formy na [[cylinder formowy|cylindrze formowym]], wierzchnia jej warstwa ulega rozciągnięciu, ai, co za tym idzie, następuje zniekształcenie obrazu. Aby uniknąć tego zjawiska, w fazie przygotowania należy odpowiednio skrócić rysunek w jednym kierunku.

Programy komputerowe przygotowujące klisze do naświetlania polimerów uwzględniają poprawki kształtu, a także zmieniają obszary kolorów, tak by na granicy kolorów nie występowały "dziury"„dziury”, spowodowane niedokładnym przeniesieniem różnych kolorów na podłoże.