Carl Gustaf Mannerheim: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Usunięto kategorię "Uczestnicy I wojny światowej"; Dodano kategorię "Uczestnicy I wojny światowej (Imperium Rosyjskie)" za pomocą HotCat |
→Życiorys: drobne redakcyjne |
||
Linia 49:
5 stycznia 1909 został przeniesiony do [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwa Polskiego]], gdzie objął dowództwo [[13 Włodzimierski Pułk Ułanów|13 Włodzimierskiego Pułku Ułanów]] w Mińsku Mazowieckim<ref name="rosjanie">{{cytuj książkę |autor=Tomasz Adamczak |tytuł=W izolacji od Mińszczan [w] 585 lat Mińska Mazowieckiego |strony=25-26 |isbn=8390693674}}</ref>). 1 stycznia 1911 został dowódcą [[Lejb-Gwardyjski Pułk Ułanów Jego Wysokości|Lejb-Gwardyjskiego Pułku Ułanów Jego Wysokości]], jednego z najlepszych pułków kawalerii w armii Imperium Rosyjskiego, którego [[koszary]] mieściły się w parku warszawskiego [[Belweder w Warszawie|Belwederu]].
[[Plik:Mannerheim In Victory Parade 1918.png|thumb|
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] był dowódcą związków taktycznych i dowódcą korpusu kawalerii. Za walki w czasie I wojny światowej został wyróżniony [[Krzyż Zasługi Wojskowego Orderu Świętego Jerzego|Krzyżem Świętego Jerzego]]. Mianowany do stopnia generała-majora, a następnie w 1917 generała-lejtnanta.
[[Rewolucja lutowa 1917]] zachwiała jego karierą wojskową w armii rosyjskiej, a [[Rewolucja październikowa|październikowa]] ostatecznie ją przerwała. W grudniu 1917 Mannerheim powrócił do Finlandii, która walczyła o niepodległość. Senat powierzył mu zadanie sformowania armii fińskiej i przywrócenia porządku w kraju. Po odzyskaniu przez Finlandię niepodległości (6 grudnia 1917) został naczelnym dowódcą wojsk fińskich (1917–1918). Pełnił też funkcję regenta [[Królestwo Finlandii|Królestwa Finlandii]] od 12 grudnia 1918. W 1918 roku otrzymał [[Niemcy|niemieckie]] [[Odznaczenie|odznaczenie wojskowe]] [[Krzyż Żelazny]]<ref>[http://www.imdb.com/name/nm0543098/bio http://www.imdb.com/]</ref>
{{Osobny artykuł|wojna domowa w Finlandii}}
Rozbrajał rosyjskie garnizony na północy kraju. W tym czasie zorganizowana przez
W następnych latach oficjalnie nie uczestniczył z polityce, ale zachowywał wpływy i działał w organizacjach społecznych m.in. w Czerwonym Krzyżu. W 1929 odmówił poparcia prawicowego zamachu stanu, choć zamachowcy oferowali mu władzę dyktatorską. W 1931, po przejęciu prezydentury przez [[Pehr Evind Svinhufvud|Svinhufvuda]] przyjął funkcję przewodniczącego Rady Obrony Państwa (do 1939). Od 1933 marszałek polny. Zreorganizował armię. Z jego inicjatywy zbudowano na [[Przesmyk Karelski|Przesmyku Karelskim]] linię umocnień, tzw. [[Linia Mannerheima|Linię Mannerheima]].
[[Plik:Hitler Mannerheim 2.jpg|thumb|
Był naczelnym dowódcą armii fińskiej w czasie [[Wojna zimowa|wojny zimowej]] (1939–1940) i [[Wojna radziecko-fińska 1941-1944|wojny kontynuacyjnej]] (1941–1944). Mimo olbrzymiej przewagi sowieckiej nie dał pobić swojej armii w wojnie zimowej. Dla obrony integralności terytorialnej państwa fińskiego wszedł w sojusz z [[III Rzesza|Niemcami]] w celu odzyskania utraconych ziem w 1940, ale starał się unikać zbyt gorliwego zaangażowania po ich stronie, m.in. odmówił uczestnictwa wojsk fińskich w oblężeniu Leningradu i zaatakowaniu kolei [[murmańsk]]iej.
| |||