Ted Bundy: Różnice pomiędzy wersjami

|opis grafiki = Ted Bundy ok. [[1975]], zdjęcie z kartoteki [[Federal Bureau of Investigation|FBI]]

'''Theodore RobertTed Bundy''', znany jakowłaśc. '''TedTheodore Robert Bundy''' (ur. [[24 listopada]] [[1946]] w [[Burlington (Vermont)|Burlington]], [[Vermont]], zm. [[24 stycznia]] [[1989]] w [[Florida State Prison|Raiford]], [[Floryda]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[seryjny morderca]].

W 1950 Bundy wraz z matką wyprowadził się do miasta [[Tacoma]] w stanie [[Waszyngton (stan)|Waszyngton]], gdzie mieszkali ich krewni. Rok później Eleanor poznała kucharza Johnny'egoJohnny’ego Culpeppera Bundy'egoBundy’ego, za którego wyszła. Syn przyjął nazwisko ojczyma.

W 1967 Bundy nawiązał poważniejszy związek miłosny ze "Stephanie„Stephanie Brooks"Brooks” (imię i nazwisko zmienione), jednak rok później dziewczyna ukończyła studia i zerwała znajomość, określając Teda jako niedojrzałego i pozbawionego wszelkiej ambicji. W tym samym czasie odkrył prawdę o swojej rodzinie<ref>Rule, 2000, s. 16-17</ref> (inne źródła podają, że miało to miejsce wcześniej<ref>Michaud, Aynesworth, 1999, s. 63</ref>). Nastąpiła w nim duża przemiana, stał się pewnym siebie i przebojowym mężczyzną. Zaangażował się w kampanię o uzyskanie nominacji prezydenckiej z ramienia [[Partia Republikańska (USA)|Partii Republikańskiej]] dla [[Nelson Rockefeller|Nelsona Rockefellera]], wznowił studia, ciesząc się sympatią kolegów i wykładowców. W 1969 zaczął się spotykać z "Elizabeth„Elizabeth Kendall"Kendall” (nazwisko zmienione)<ref>Później napisała książkę ''Phantom Prince: My Life with Ted Bundy'', pierwsze wyd. 1981.</ref>, rozwódką samotnie wychowującą córkę; związek ten trwał ponad 6 lat, aż do jego skazania w 1976 za porwanie.

W 1972 ukończył studia na uniwersytecie w Seattle i podjął pracę w stanowym biurze Republikanów; podczas kampanii wyborczej na gubernatora stanu doszło do niewielkiego skandalu z udziałem Bundy'egoBundy’ego – został rozpoznany, gdy podszywał się pod studenta i nagrywał spotkania wyborcze [[Partia Demokratyczna (USA)|demokratycznego oponenta]]. W 1973 podjął studia [[nauki prawne|prawnicze]], które jednak szybko porzucił wiosną 1974.

W lecie 1973 odbył podróż do [[Kalifornia|Kalifornii]], gdzie mieszkała "Stephanie„Stephanie Brooks"Brooks”. Zauroczona jego nowym wcieleniem poważnego, zaangażowanego profesjonalisty, zgodziła się odnowić związek. Pod koniec roku Bundy – spotykając się w dalszym ciągu z Kendall – [[zaręczyny|oświadczył się]] i propozycja została przyjęta. Dwa tygodnie później, krótko po Nowym Roku 1974, zaręczyny ze "Stephanie"„Stephanie” zostały przez niego bezceremonialnie zerwane. Bundy odmówił wszelkich wyjaśnień i unikał kontaktów z byłą już narzeczoną (być może była to forma zemsty za poprzednie porzucenie).

Po ujęciu seryjnego mordercy zwrócono uwagę na fakt, że większość jego ofiar miała długie, proste, brązowe włosy, rozdzielone przedziałkiem pośrodku głowy, co upodabniało je do "Stephanie"„Stephanie”.

| Plik:Ted Bundy Volkswagen Beetle.jpg|[[Volkswagen Garbus|"Garbus"„Garbus”]] Bundy'egoBundy’ego z 1968, w którym i z użyciem którego popełnił większość swych zbrodni. Obecnie jako eksponat w [[Narodowe Muzeum Zbrodni i Kary|Narodowym Muzeum Zbrodni i Kary]], koło miasta [[Waszyngton]]

| Plik:Ted Bundy Volkswagen.jpg|[[Volkswagen Garbus|"Garbus"„Garbus”]] Bundy'egoBundy’ego z 1968, w którym i z użyciem którego popełnił większość swych zbrodni. Obecnie jako eksponat w [[Narodowe Muzeum Zbrodni i Kary|Narodowym Muzeum Zbrodni i Kary]], koło miasta [[Waszyngton]]

Najwcześniejsze zabójstwo, do jakiego się przyznał i które udowodniono, miało miejsce w 1974. Dopuścił się go więc w wieku dwudziestu siedmiu lat. Jednak jeden ze znajomych Bundy'egoBundy’ego widział już w 1973 [[kajdanki]] na tylnym siedzeniu jego [[Barwa beżowa|beżowego]] [[volkswagen]]a (model [[Volkswagen Garbus|"Garbus"„Garbus”]]), wyprodukowanego w 1968, którego Bundy był właścicielem od 1969 do 1975. Wyjął ze swojego samochodu przednie siedzenie pasażera, aby łatwiej ukryć i przewozić ciała. Kolejne zbrodnie popełniał z częstotliwością mniej więcej miesięczną. Przyszłe lata miały pokazać, że był bardzo sprytnym i przebiegłym przestępcą.

Krótko po północy 4 stycznia 1974, Bundy włamał się do sypialni osiemnastoletniej tancerki i studentki University of Washington '''"Joni„Joni Lenz"Lenz”''' (imię i nazwisko zmienione) i zadał jej kilka silnych ciosów w głowę [[Metal (materiałoznawstwo)|metalowym]] prętem wyrwanym z ramy łóżka. Dziewczyna została znaleziona następnego dnia [[Zgwałcenie|zgwałcona]], w stanie [[śpiączka|śpiączki]], leżąca na łóżku w kałuży [[Krew|krwi]], z [[wziernik ginekologiczny|wziernikiem ginekologicznym]] tkwiącym w [[Pochwa człowieka|pochwie]]. Przeżyła atak i wybudziła się po 10 dniach, ale odniosła trwałe uszkodzenia [[mózgowie|mózgu]]. Była jedną z 5 znanych [[Policja|policji]] kobiet, które przeżyły ataki Bundy'egoBundy’ego.

Następną ofiarą Bundy'egoBundy’ego była dwudziestojednoletnia '''Lynda Ann Healy''', również studentka tego samego uniwersytetu. Po północy 31 stycznia 1974 włamał się do jej sypialni, pobił dziewczynę do nieprzytomności, ubrał w dżinsy i koszulę, zawinął w prześcieradło i wyniósł z pokoju. Dopiero ponad rok później znaleziono jej [[Czaszka|czaszkę]] i [[Żuchwa|żuchwę]] (wraz ze szczątkami kilku późniejszych ofiar) w górach na [[wschód]] od miasta [[Issaquah]].

17 kwietnia osiemnastoletnia '''Susan Elaine Rancourt''' zniknęła z kampusu [[Central Washington University|Central Washington State College]] w [[Ellensburg]]u i już więcej nie widziano jej żywej. Dwie inne studentki zeznały niezależnie od siebie, że spotkały (jedna w noc zniknięcia Susan, druga trzy dni wcześniej) człowieka z ramieniem w gipsie, który prosił je, by pomogły mu zanieść książki do volkswagena "Garbusa"„Garbusa”.

6 maja zaginęła dwudziestodwuletnia '''Roberta Kathleen "Kathy"„Kathy” Parks''', ostatni raz widziana żywa na terenie kampusu [[Oregon State University]] w [[Corvallis (Oregon)|Corvallis]], w stanie [[Oregon]].

Bundy powrócił do stanu Waszyngton. 1 czerwca dwudziestodwuletnia '''Brenda Carol Ball''', pierwsza ofiara Bundy'egoBundy’ego nie będąca studentką, wyszła z baru ''The Flame Tavern'' w mieście [[Burien]], by zniknąć bez wieści na 9 miesięcy.

Po tych zdarzeniach policji udało się uzyskać dokładny opis podejrzanego i jego brązowego garbusa. Niektórzy świadkowie powiedzieli, że Ted mówił jak gdyby [[Brytyjska odmiana języka angielskiego|brytyjską odmianą języka angielskiego]]. Wkrótce w rejonie Seattle rozkolportowano ulotki ostrzegawcze. Rysopis został przedstawiony w lokalnej prasie i w wiadomościach telewizyjnych. Kilka osób, w tym dawna współpracowniczka A. Rule, dawny profesor psychologii, jak i ówczesna dziewczyna Bundy'egoBundy’ego<ref>Wspomina ona w swojej książce, że w sierpniu 1974 zawiadomiła anonimowo policję. Jesienią wykonała drugi telefon, tym razem dodatkowo zgodziła się dostarczyć zdjęcie Bundy'egoBundy’ego. Świadkowie jednak nie rozpoznali go jako sprawcy (za R. Bell).</ref>, wskazały go jako możliwego podejrzanego. Policja nie zwróciła jednak specjalnej uwagi na te zgłoszenia, ponieważ dziennie otrzymywała do 200 informacji w tej sprawie, a Theodore Bundy był porządnym studentem prawa.

2 października zaginęła tam w mieście [[Holladay (Utah)|Holladay]] szesnastoletnia '''Nancy Wilcox'''. Bundy zeznał później, że wyszedł z domu w celu stopniowego "wyhamowywania"„wyhamowywania” swego patologicznego zachowania i miał zamiar jedynie dokonać gwałtu, a nie morderstwa. Zobaczył Wilcox, gdy szła ciemną ulicą, i bez wcześniejszego planowania zaatakował ją i wciągnął w zadrzewiony obszar. Tam udusił ją, jednak policji zeznał, że chciał ją jedynie uciszyć, by nie krzyczała i nie przeciwstawiała się. Jej ciała również nigdy nie odnaleziono.

Następną ofiarą Bundy'egoBundy’ego stała się '''Laura Aime''', również siedemnastolatka, która zniknęła po opuszczeniu [[halloween]]owej zabawy w miejscowości [[Lehi]], 31 października 1974. Jej nagie ciało zostało odkryte miesiąc później przez wędrowców w [[Dzień Dziękczynienia|Święto Dziękczynienia]], na brzegu rzeki w górach [[Wasatch]]. Została pobita tak, że nie można jej było rozpoznać, zgwałcona, a następnie uduszona własną skarpetką.

8 listopada w małym miasteczku [[Murray (Utah)|Murray]], osiemnastoletnia '''Carol DaRonch''' ledwo uszła z życiem ze spotkania z Tedem. Bundy nawiązał z nią kontakt w centrum handlowym, podszywając się pod oficera policji o nazwisku ''Roseland''. Powiedział jej, że ktoś próbował włamać się do jej samochodu i poprosił ją, aby poszła z nim na posterunek policji. Bundy zwabił ją do swojego samochodu, ale DaRonch odmówiła zapięcia pasa bezpieczeństwa. Bundy ruszył, ale wkrótce szarpnął i zaatakował oraz usiłował zatrzasnąć na jej rękach kajdanki. W trakcie szamotaniny, szczęśliwie dla zaatakowanej dziewczyny, udało mu się to zrobić zamykając obie obręcze tylko na jednym przegubie. Bundy wydobył swój łom i zadał cios w głowę DaRonch, ale dziewczynie udało się złapać go w powietrzu. Otworzyła drzwi samochodu i wyskoczyła w biegu na ulicę, wychodząc z incydentu jedynie z zadrapaniami i guzem na głowie od ciosu ciężkim narzędziem, zadanego przez niedoszłego mordercę. Była drugą ofiarą Bundy'egoBundy’ego, która przeżyła napaść. Z jej ubrania policja uzyskała próbkę krwi napastnika<ref>(Bell)</ref>. Za to porwanie został później skazany, po raz pierwszy jako dorosły, na 15 lat pozbawienia wolności.

Około godzinę później w szkole [[Viewmont High School]] w mieście [[Bountiful]], oddalonym od Murray o około 30 [[Kilometr|km]], pojawił się dziwnie wyglądający mężczyzna. W audytorium szkoły odbywało się przedstawienie kółka aktorskiego. Dziwny mężczyzna zagadnął najpierw nauczycielkę aktorstwa, a następnie uczennicę, prosząc obie o wyjście na parking, aby zidentyfikować jakiś samochód. Obie jednak odmówiły. Przed końcem przedstawienia nauczycielka zobaczyła go jednak znowu, dyszącego, rozczochranego, z ubraniem w nieładzie. Inny uczeń widział go przyczajonego na tyłach audytorium. Sfrustrowany wcześniejszym niepowodzeniem, Bundy porwał siedemnastoletnią '''Debrę "Debby"„Debby” Kent''', oglądającą szkolne przedstawienie. Siedemnastoletnia Debbie samotnie wyszła z przedstawienia wcześniej, chciała bowiem odebrać brata, jednak jej samochód nigdy nie opuścił parkingu. Okoliczni mieszkańcy donieśli później, że słyszeli krzyki, a policja znalazła na parkingu kluczyk, pasujący do kajdanek pozostawionych na rękach C. DaRonch. Ciała Kent nigdy nie odnaleziono. Przed egzekucją Bundy wyznał, że wyrzucił zwłoki na wysypisko znajdujące się blisko miasta [[Fairview (Utah)|Fairview]]. Policja, po intensywnym przeszukiwaniu wskazanego miejsca, znalazła ludzką [[Rzepka|rzepkę]], która odpowiadała osobie wzrostu i wieku Kent. [[Analiza DNA]] wówczas jeszcze nie istniała. Była to ostatnia znana ofiara Bundy'egoBundy’ego w 1974.

Powrócił do Utah, gdzie 28 czerwca do grona zaginionych dołączyła ostatnia ofiara Bundy'egoBundy’ego w 1975, piętnastoletnia '''Susan Curtis''' z Utah. Zniknęła w kampusie [[Uniwersytet Brighama Younga|Uniwersytetu Brighama Younga]] w [[Provo]], podczas konferencji młodzieżowej. Do jej zamordowania Bundy przyznał się kilka minut przed egzekucją, gdy szedł do krzesła elektrycznego. Również dotychczas nie odnaleziono zwłok.

[[Plik:Ted Bundy volkswagen.JPG|thumb|180px|left|Volkswagen Bundy'egoBundy’ego, brak przedniego siedzenia pasażera]]

Bundy został aresztowany pierwszy raz 16 sierpnia 1975 w [[West Valley City]] (stan Utah), bowiem nie zatrzymał się do kontroli drogowej. Przeszukanie samochodu zakończyło się odkryciem maski narciarskiej ("kominiarki"„kominiarki” zasłaniającej całą twarz, z otworami jedynie na oczy i usta), kolejnej maski z pończochy, rękawiczek, łomu, kajdanek, worków na śmieci, zwoju liny, oskardu, latarki i innych przedmiotów. Całość wydała się policjantom bardzo podejrzana. Uznali, że mogą to być narzędzia włamywacza i aresztowali Bundy'egoBundy’ego. Bundy spokojnie zeznał, że maski potrzebuje do jazdy na nartach, a kajdanki znalazł w kontenerze na śmieci. Śledczy z Utah powiązał Bundy'egoBundy’ego i jego volkswagena z porwaniem C. DaRonch, morderstwami oraz zaginięciami kobiet w Utah i Kolorado. Przeszukano jego mieszkanie. Następnie okazano Bundy'egoBundy’ego C. DaRonch i świadkom ze szkoły w Bountiful, którzy rozpoznali go.

Po 14 napadach (12 ofiar śmiertelnych) w 1974 oraz 5 napadach (5 ofiar śmiertelnych) w 1975, 16 sierpnia 1975, aresztowanie przerwało ''rajd śmierci'' Bundy'egoBundy’ego po północnym-zachodzie i centrum USA. Ciał trzech ofiar z 1974 (D. Manson, N. Wilcox, D. Kent) oraz czterech ofiar z 1975 (J. Cunningham, D. Oliverson, L. Culver i S. Curtis) nie odkryto do dzisiaj. Społeczeństwu wydawało się, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane, jednak przyszłość miała pokazać, że Bundy jako morderca nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Jednocześnie toczyło się śledztwo w pozostałych sprawach. Władze stanu Kolorado ścigały go pod zarzutem morderstwa i Bundy został [[Ekstradycja|przekazany]] do Kolorado, by stanąć tam przed sądem. Zeznania narzeczonej Bundy'egoBundy’ego na temat jego dziwnych zachowań seksualnych, wyjść w nietypowych porach; jego znajomych, którzy widzieli go z zagipsowaną ręką, chociaż wcześniej nie wspominał o jakimkolwiek wypadku, świadków zaginięć kobiet, dowody rzeczowe (np. rachunki ze stacji benzynowych z miejscowości, gdzie zdarzały się przestępstwa, włosy zidentyfikowane jako należące do ofiar), zaczęły prezentować policji coraz dokładniejszy obraz mężczyzny prowadzącego tajemnicze, podwójne życie.

22 października 1976 Bundy został oskarżony o zamordowanie C. Campbell. Przekonany o nieudolności swoich obrońców, postanowił bronić się sam. Uzyskał zgodę na korzystanie z biblioteki sądowej. 7 czerwca 1977, w trakcie przygotowań do przesłuchań w sprawie C. Campbell, został zabrany do sądu [[Hrabstwo Pitkin (Kolorado)|hrabstwa Pitkin]], w mieście [[Aspen]]. Podczas przerwy w obradach sądu otrzymał zgodę na skorzystanie z biblioteki sądowej. Podczas wizyty w czytelni wyskoczył z okna pierwszego piętra, uszkadzając sobie jedynie kostkę prawej nogi, i zaczął uciekać. Był wolny. Początkowy bieg zamienił w swobodny spacer w [[Góry Aspen]]. Niewykryty dotarł na ich szczyt, gdzie w opuszczonej chacie myśliwskiej odpoczywał przez 2 dni. Później przez kolejne 2 dni wędrował bez celu w koło po górach, ponieważ stracił zdolność rozpoznawania kierunków. Przegapił 2 trasy prowadzące z gór w dół, do miasteczka [[Crested Butte (Colorado)|Crested Butte]], do którego zamierzał dotrzeć. Na swojej drodze spotkał się z uzbrojonym mężczyzną, który był jednym z przeczesujących góry w poszukiwaniu Bundy'egoBundy’ego, udało mu się jednak wyłgać i uniknąć zagrożenia. 13 czerwca ukradł samochód, który napotkał w górach przy jakiejś chatce. Pomimo zmęczenia, niewyspania i bólu skręconej kostki, wrócił samochodem do Aspen. Udałoby mu się uciec, gdyby jego [[cadillac]] nie został zauważony przez policjantów, ponieważ jechał bez świateł i nie utrzymywał się na swoim pasie ruchu. Policjanci zatrzymali wóz Bundy'egoBundy’ego, rozpoznali go i zabrali z powrotem do więzienia. Bundy przebywał na wolności 6 [[Doba|dób]].

Bundy przetrzymywany był w więzieniu w miasteczku [[Glenwood Springs]], gdzie oczekiwał na kolejny proces i opracowywał kolejną ucieczkę. Mimo podwyższonych środków bezpieczeństwa Bundy podjął kolejną próbę oswobodzenia się. Zdobył [[piła (narzędzie)|piłkę]] do metalu i gotówkę w wysokości 500 dolarów (później twierdził, że piłę otrzymał od innego osadzonego, a pieniądze zostały przemycone do zakładu przez odwiedzających go znajomych). Przez ponad 2 tygodnie wycinał spawy w suficie swojej celi, dzięki czemu utworzył niewielki otwór. Po odchudzaniu i zmniejszeniu gabarytów ciała był w stanie przecisnąć się przez ten otwór i czołgać się w przestrzeni nad sufitem. Jeden ze współwięźniów poinformował strażników, że słyszał, jak Bundy porusza się i hałasuje w swojej celi przez kilka nocy przed ucieczką, jednak niczego nie odkryto. 23 grudnia 1977 została wyznaczona data rozpoczęcia i miejsce procesu w sprawie zamordowania C. Campbell. Miało to nastąpić 9 stycznia 1978 w [[Colorado Springs]], co oznaczało że Bundy wkrótce zostanie przetransportowany do innego więzienia. W nocy, 30 grudnia 1977, Bundy ubrał się ciepło, a na swoim łóżku ułożył książki i segregatory, które nakrył swoim kocem, by wyglądało, jakby spał. Wypełzł przez otwór i przepełzł do miejsca, które znajdowało się dokładnie nad składzikiem bielizny naczelnika więzienia. Szczęśliwie dla Bundy'egoBundy’ego tego wieczoru naczelnika i jego żony nie było w domu. Wskoczył do ich mieszkania, by następnie opuścić więzienie przez drzwi. Był poza murami więzienia, lecz pieszo, w środku zimowej nocy. Ukradł z parkingu uszkodzony samochód marki [[MG]] i odjechał, jednak silnik zgasł w górach. Bundy utknął na poboczu [[Autostrada międzystanowa nr 70|autostrady międzystanowej nr 70]], jednak jakiś kierowca zabrał go do miasteczka Vail. Tam złapał autobusu do [[Denver]], gdzie wsiadł na pokład samolotu linii [[TWA]], odlatującego o 8:55 rano do [[Chicago]] w stanie [[Illinois]] (użył pieniędzy od przyjaciół odwiedzających go w więzieniu). Ucieczka wydała się dopiero 17 godzin później, gdy Bundy był już na północnym-wschodzie USA, w Chicago, prawie 2000 km od więzienia.

Bundy podążał nadal w kierunku północno-wschodnim. Kolejnym etapem jego ucieczki była podróż pociągiem [[Amtrak]] do [[Ann Arbor]] w stanie [[Michigan]], gdzie otrzymał pokój w budynku organizacji [[YMCA]]. W Ann Arbor ukradł samochód, którym ruszył na południe. Pokonał ponad 1100 km i dojechał do stanu [[Georgia]], a następnie porzucił wóz w [[Atlanta|Atlancie]], gdzie wsiadł do autobusu jadącego dalej na południe, na [[Floryda|Florydę]]. 8 stycznia 1978 w stolicy stanu Floryda, mieście [[Tallahassee]], wynajął pokój, przedstawiając się jako ''Chris Hagen''. Floryda była piątym i ostatnim stanem na morderczym szlaku Bundy'egoBundy’ego. Posługiwał się skradzionymi dokumentami na nazwisko Kenneth (Ken) Misner. Dopuścił się w tym czasie wielu drobnych przestępstw: wyrywania torebek kobietom, kradzieży sklepowych i kradzieży samochodu. Nie maskował się specjalnie i nie podjął większych prób ukrycia swojej tożsamości, zapuścił jedynie wąsy i przed wyjściem na ulicę przyklejał sztuczny [[Znamię|pieprzyk]] na policzku. Zamierzał zatrudnić się na budowie, jednak zrezygnował, gdy pracownik kadrowy chciał obejrzeć jego prawo jazdy, aby potwierdzić tożsamość. To była jego jedyna próba podjęcia pracy po odzyskaniu wolności.

[[Plik:LevyBowmanBundyvictims.jpg|330px|thumb|left|Dwie z trzech ostatnich ofiar Bundy'egoBundy’ego, które zginęły - studentki Lisa Levy i Margaret Bowman, styczeń 1978]]

Od ostatniej zbrodni Bundy'egoBundy’ego minęło dwadzieścia dziewięć i pół miesiąca. Szesnaście dni od ucieczki, siedem dni po przyjeździe do Tallahassee, 15 stycznia 1978 około 3:00 w nocy, Bundy wdarł się do akademika bractwa ''Chi Omega'' na [[Florida State University]] mordując, gwałcąc i tłukąc, niczym w szale, jego uśpione mieszkanki. W jednym z pokoi dwudziestoletnia '''Lisa Levy''' i dwudziestojednoletnia '''Margaret Bowman''' zostały zatłuczone i uduszone, ponadto Levy była napastowana seksualnie. Bundy uderzył Bowman w głowę z taką siłą, że fragmenty kości wbiły się w mózg, silnym ciosem strzaskał prawy obojczyk Levy, pozostawił również odcisk swych zębów na jej ciele, gryząc pośladki i piersi. Ślady te stały się później ważnym dowodem przeciw Bundy'emu. Żadna z nich nie miała ran na dłoniach ani uszkodzonych paznokci, co świadczyło, że nie miały szansy obronić się przed atakiem. Następnie Bundy ruszył do innego pokoju, gdzie zaatakował dwie kolejne dziewczyny, '''Karen Chandler''' i '''Kathry Kleiner''', które zostały poważnie okaleczone, ale obu udało się przeżyć. Były trzecią i czwartą ofiarą Bundy'egoBundy’ego, które przeżyły starcie z nim. Całe zajście trwało niecałe pół godziny. Po opuszczeniu akademika, tej samej nocy, Bundy włamał się do domu znajdującego się osiem przecznic od akademika. Tam brutalnie zgwałcił, pobił i okaleczył we własnym domu jeszcze jedną studentkę Florida State University, '''Cheryl Thomas'''. Była ostatnią kobietą, która miała szczęście pozostać przy życiu po napadnięciu przez Bundy'egoBundy’ego.

12 lutego ukradł kolejny samochód, volkswagena "Garbusa"„Garbusa”, którym opuścił ostatecznie Tallahassee, kierując się na zachód. Krótko po pierwszej w nocy, 15 lutego 1978, Bundy został zatrzymany do kontroli drogowej przez policjanta z [[Pensacola (Floryda)|Pensacoli]], Davida Lee. Gdy policjant sprawdził numery rejestracyjne pomarańczowego "Garbusa"„Garbusa”, którym poruszał się Bundy, okazało się, że wóz był skradziony. Bundy wdał się w szarpaninę z policjantem, został jednak obezwładniony i aresztowany. Gdy policjant zabrał niezidentyfikowanego wówczas jeszcze mężczyznę do aresztu, usłyszał: ''Szkoda że nie zabiłeś mnie''. Rano następnego dnia, po wykonaniu porównania odcisków palców zatrzymanego z kartoteką, Bundy został zidentyfikowany jako poszukiwany morderca. Bezzwłocznie został przewieziony do Tallahassee, gdzie został oskarżony w sprawie z akademika ''Chi Omega''.

Proces w sprawie morderstw w akademiku ''Chi Omega'' został przeniesiony do [[Miami]] i rozpoczął się 25 czerwca, a zakończył 31 lipca 1979. Pomimo że otrzymał 5 adwokatów, Bundy występował jako własny obrońca, przesłuchując nawet świadków. Decydujące w sprawie stały się dwa dowody. Pierwszym były zeznania Nity Neary, mieszkanki akademika ''Chi Omega'', która wracając późno z randki, zobaczyła wychodzącego Bundy'egoBundy’ego i rozpoznała go w sądzie. Drugim dowodem były odciski zębów na lewym pośladku L. Levy, które Bundy zostawił w czasie swego morderczego ataku szału. Policja pobrała od Bundy'egoBundy’ego odcisk zębów, a [[Forensyka|eksperci kryminalistyki]] porównali je ze zdjęciem rany Levy i potwierdzili zgodność. Został uznany za winnego stawianych mu zarzutów i [[Kara śmierci w Stanach Zjednoczonych|skazany na śmierć]] za zabójstwo L. Levy i M. Bowman.

W oczekiwaniu na wykonanie wyroku Bundy przebywał w [[Stanowe Więzienie Florydy|Stanowym Więzieniu Florydy]], najlepiej zabezpieczonym więzieniu dla najgroźniejszych przestępców, w miasteczku [[Raiford (Floryda)|Raiford]] na północy Florydy. W sąsiedniej celi przebywał seryjny morderca [[Ottis Toole]]. Specjalista [[Federal Bureau of Investigation|FBI]], zajmujący się profilowaniem przestępców, opisał Bundy'egoBundy’ego po rozmowach z nim: ''Ten facet był zwierzęciem i zdziwiło mnie, że media nie mogły tego pojąć''.

[[Plik:Ted Bundy Sentencing Document.jpg|thumb|left|180px|Wyrok na Teda Bundy'egoBundy’ego, wydany 31 lipca 1979]]

W październiku 1984 Bundy, licząc na możliwe opóźnienie wykonania wyroku, napisał do wspomnianego już R. Keppela (dawniej detektywa wydziału zabójstw, w tym czasie już na emeryturze), oferując swą pomoc w schwytaniu seryjnego mordercy określanego pseudonimem "„[[Gary Ridgway|Green River Killer]]"”. Bundy proponował przeprowadzenie własnych analiz i wglądu w sprawę z użyciem własnej intuicji. Keppel i inny członek zespołu zajmującego się tamtą sprawą, Dave Reichert, odwiedzili florydzką celę śmierci, by porozmawiać z Bundym. Obaj stwierdzili później, że to co usłyszeli, było niezbyt pomocne, jeśli chodzi o schwytanie mordercy znad Green River. Dało im za to dogłębny wgląd w psychikę samego Teda i było głównie kontynuowane w nadziei poznania szczegółów, które mogłyby doprowadzić do rozwiązania spraw, o które podejrzewany był Bundy.

Bundy składał [[Apelacja (prawo)|apelacje]] od wyroku i uniknął egzekucji w dniach 4 marca 1986, 2 lipca 1986 i 18 listopada 1986, jednak wyczerpały się już wszystkie możliwości. Ponieważ nieuchronnie zbliżała się egzekucja, przyznał się do kolejnych ośmiu nierozwiązanych morderstw w stanie Waszyngton, w których był głównym podejrzanym. Przyznał się również do morderstw w stanach Idaho, Utah i Kolorado, licząc na wstrzymanie wykonania kary lub możliwość [[Ułaskawienie|ułaskawienia]] i zamiany kary śmierci na [[Kara dożywotniego pozbawienia wolności|karę dożywotniego pozbawienia wolności]]. Adwokat Bundy'egoBundy’ego zwrócił się do rodzin niektórych jego ofiar, aby przesłały [[Telefaks|faksem]] do [[Gubernatorzy stanu FlorydaFlorydy|gubernatora stanu Floryda]] prośby o łaskę dla Bundy'egoBundy’ego, który w zamian miał wyznać, gdzie znajdują się szczątki ich bliskich. Wszystkie rodziny jednak odmówiły. Keppler i inne osoby informowały, że Bundy podawał skąpe szczegóły swoich zbrodni i obiecał ujawnić więcej oraz miejsca porzucenia zwłok, jeśli dostanie więcej czasu. Ten chwyt nie odniósł jednak oczekiwanego skutku.

Według agenta W. Hagmaiera Bundy rozważał [[Samobójstwo|odebranie sobie życia]], zanim nastąpi egzekucja. 24 stycznia 1989 o godzinie 7:06 rano, w więzieniu stanowym Florydy w Raiford, 42-letni Ted Bundy został stracony na [[krzesło elektryczne|krześle elektrycznym]], zwanym "Old„Old Sparky"Sparky”. Jego śmierć oficjalnie stwierdzono o godzinie 7:16.

Całkowitą liczbę ofiar Bundy'egoBundy’ego określa się na nawet 100 kobiet, jednak prawdopodobnie nigdy nie uda się podać jej dokładnie. Cechował go dosyć stały [[Modus operandi|sposób działania]]. Szukał i zbliżał się do potencjalnych ofiar w miejscach publicznych, nawet pełnych ludzi, także w dzień – jak miało to miejsce w przypadku uprowadzenia J. Ott oraz D. Naslund nad jeziorem Sammamish lub K. Leach ze szkoły. Zaufanie przyszłych ofiar zdobywał w różny sposób: udając osobę z unieruchomioną kończyną, potrzebującą pomocy (morderstwa: G. Hawkins, S. Rancourt, J. Ott, D. Naslund i J. Cunningham) lub podając się za przedstawiciela władzy: policjanta (C. DaRonch) czy inspektora straży pożarnej (nieudana próba porwania 8 lutego 1978 nastolatki L. Parmenter, dzień przed zamordowaniem K. Leach).

Wszystkie ofiary Bundy'egoBundy’ego były [[Biała odmiana człowieka|białymi]] kobietami, zazwyczaj pochodzącymi z [[Klasa średnia|klasy średniej]]. Większość miała od 15 do 25 lat i zazwyczaj były studentkami. A. Rule w swojej książce zauważa, że większość ofiar miała długie, brązowe, proste włosy z przedziałkiem na środku głowy, sugerując znaczne podobieństwo do "Stephanie„Stephanie Brooks"Brooks”, która porzuciła Bundy'egoBundy’ego w 1968. Wspomnienia tamtych wydarzeń mogły wywrzeć wpływ na jego późniejsze zabójcze zachowania. W wywiadzie z 1980 Bundy zaprzeczył jednak temu, wyjaśniając, że jedynym kryterium wyboru ofiar był młody wiek i atrakcyjność fizyczna, a faktycznie jego ofiary różniły się znacznie.

Bundy przyznał również, że miał zwyczaj gromadzić pamiątki swoich zbrodni. Po aresztowaniu w 1975, policja Utah przeszukała mieszkanie Bundy'egoBundy’ego, lecz nie znalazła w nim zbioru zdjęć ofiar, które Bundy zniszczył po zwolnieniu za [[Poręczenie majątkowe|poręczeniem majątkowym]]. Jego dziewczyna Elizabeth, pewnego razu znalazła w pokoju Bundy'egoBundy’ego torbę z kobiecymi ubraniami.

== Zdrowie psychiczne Bundy'egoBundy’ego ==

W grudniu 1987 [[Psychiatria|psychiatra]], doktor Dorothy Otnow Lewis, zajmująca się seryjnymi zabójcami, badała przez 7 godzin [[zdrowie psychiczne]] Bundy'egoBundy’ego. W jego wyniku zdiagnozowała [[zaburzenia afektywne dwubiegunowe]] oraz dokonywanie zbrodni przez Bundy'egoBundy’ego zazwyczaj w trakcie [[Zaburzenia depresyjne|zaburzeń depresyjnych]].

* "Hell„Hell on Earth 2006"2006” – 11. odcinek 10. sezonu serialu South Park, pojawia się jako jedna z postaci drugoplanowych;

* [http://web.archive.org/20040810042241/foia.fbi.gov/foiaindex/bundy.htm Akta [[FBI]]] w sprawie Teda Bundy'egoBundy’ego

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Bundy, Ted}}